Kerstboodschappen

Als er een hel is, dan is het vast een vreemd soort combinatie van het vastzitten in een ellenlange file en het kerstboodschappen doen in een overvolle supermarkt.
Dat laatste moest vandaag gebeuren en al mopperend probeerde ik me een beetje te motiveren. Klagen helpt me namelijk niet alleen bij het krijgen van gratis computers maar ook om me over de drempel heen te helpen om me in het strijdgewoel om de laatste kalkoenrollade te werpen. K. vond mijn gemopper maar niks. Ze had allang begrepen dat ik feestdagen moe was, maar om me nou meteen te ontpoppen als de Grinch die het kerstfeest wil stelen, vond ze wat overdreven en niet aantrekkelijk.
Dus ging ik maar op weg naar de Jumbo. Daar had de supermarkt er alles aan gedaan om het me naar de zin te maken. Ik werd geholpen bij het vinden van een lege parkeerplek en er werd me zelfs vriendelijk een kerstkransje aangeboden. Aan inzet van het personeel ontbrak er dus niets, maar dat veranderde tegelijkertijd niets aan het feit dat ik me nog steeds met de hele Kamperpoort door de gangpaden moest wurmen.
Bij de augurken kwam ik ex Railtender collega G. tegen, die zich samen met zijn lieftallige vrouw blijkbaar een stuk relaxter voelde als ik. Ze maakten zich niet druk om de boodschappen. Als ze niet vonden wat ze wilden hebben, maakten ze wel iets anders, vertelden ze me. Jaloers op hun ontspannen houding elleboogde ik me vervolgens door het publiek bij de kassa naar de broodafdeling, op zoek naar spekkoek. Die had ik namelijk nodig voor een toetje dat Jumbo had voorgesteld in hun supermarktblaadje. De geel-groene supergigant vervloekend kwam ik er achter dat de spekkoek uitverkocht was. Spek en koek hadden ze nog wel, maar dat had ik niet nodig. Dus begaf ik me, na afgerekend te hebben, naar de Indonesische toko. Daar trof ik geen hectische toestanden aan, maar ware vrede op aarde en spekkoek in overvloed.
Lang leve de detailhandel!