Ouwe rukker

Het Nederlands van K. is in de zes jaar dat ze hier woont al zeer behoorlijk en ze ontwikkelt zich nog steeds. Af en toe probeer ik haar nog het een en ander bij te brengen. Vooral de Nederlandse spreekwoorden en uitdrukkingen zijn moeilijk aan te leren. Daarom geef ik haar af en toe een opdracht mee voordat ze naar haar werk gaat. Om een beetje op een oude jongens krentenbrood manier met haar mannelijke collega’s te kunnen omgaan moest ze van mij een van de mannen maar eens amicaal op de schouders slaan en begroeten met “hee, ouwe rukker!”. Op de fiets naar het werk repeteerden we het nog enkele malen: “hee, ouwe rukker” herhaalde ze een aantal keer zachtjes voor zich uit met haar schattige Amerikaanse accent.
Halverwege de dag herinnerde ze zich het plan opeens terwijl ze op de gang een van haar collega’s tegen kwam en begroette hem met: “Hee Marcel, ouwe wekker!”. Deze reageerde door haar niet begrijpend aan te kijken. “Like in: wanker?” probeerde K. nog, terwijl ze hem vragend aan keek. “Nee, dat is echt een heel ander woord”, zei de collega en liep verder. “Welk woord dan?”, riep K. hem achterna. Hij draaide zich nog even om en antwoordde: “dat zeg ik natuurlijk niet”, bang dat hij zijn verdere loopbaan door K. met “ouwe rukker” zou worden begroet.