Goede neef

En zo stond ik de geldautomaat opeens biljetten van 50 euro te voeren in plaats van ze er uit te trekken.
Mijn tante J. had me afgelopen zaterdag namelijk nogal laten schrikken. In een groene ABN envelop overhandigde ze me op discrete manier mijn verjaardagscadeau. “Een cadeaubon” , dacht ik blij en probeerde niet al te hebberig in de envelop te kijken. Daar zag ik tot mijn verbazing geen bon, maar een stapeltje fris gestreken eurobiljetten.
“Zie het maar als een voorschot op de erfenis”, fluisterde ze me in het oor.
Ik onderdrukte mijn eerste impuls: juichend mijn armen in de lucht te steken en een rondedansje om de tafel te maken. Niet dat we hier financieel iets te klagen hebben, maar wanneer krijg je nu zomaar geld, zonder dat je er iets voor hoeft te doen? Het enige wat ik voor dit geld had moeten doen was er te zijn, in de hoedanigheid als haar neef. Niets meer.
Ik onderdrukte mijn impuls, want er stonden nog meer mensen in de kamer en iedereen ook nog eens met een verrassend leuk cadeautje. Het leek me dus niet kies om in het midden van de kamer met de biljetten te wapperen.
Dus bedankte ik haar hartelijk en toen ze weer naar huis ging bedankte ik haar nog hartelijker.
Daarna begon het schuldgevoel aan me te klagen. Was ik de enige van de familie die zo’n bedrag toegestoken kreeg en daarbij: had ik dit wel verdiend? Was ik eigenlijk wel een goede neef geweest? Ik herinner me nog een moment bij mijn andere tante in de auto, jaren geleden, toen we het er over hadden dat wij eigenlijk de enige familie van haar waren, aangezien mijn tantes allebei kinderloos zijn gebleven. Mijn vader, moeder, broer en zussen bevonden onszelf dus in een unieke positie. Iets wat ook een bepaalde verplichting met zich mee bracht, bedacht ik me. Ik nam me toen voor om een goede neef te zijn. Iets wat eigenlijk helemaal niet moeilijk was want ik was er al jaren geleden achter gekomen dat de tantes slim, grappig en belezen waren en dat ze daardoor prima gezelschap waren om eens een dagje mee door te brengen.
Maar als ik kijk waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest is dat vooral met mezelf en niet met mijn tantes. Mijn hele familie kwam er overigens bekaaid vanaf. Mijn werk aangevuld met mijn pogingen om te durven vliegen leken de laatste maanden alle aandacht op te eisen. Maar nu de cursus is afgesloten lijkt er opeens niets meer in de weg te staan om weer de goede neef te zijn die ik wil zijn. Alleen, zou dat nu niet afschuwelijk onoprecht overkomen? Zou het nu niet lijken dat ik bezoek kom omdat ik dit prachtige cadeau in mijn handen gedrukt had gekregen?
Een simpel cadeau leek nu opeens wel erg ingewikkeld te worden. Daarbij dacht ook nog eens aan haar opmerking over het voorschot op een erfenis. Dat had wel heel erg met de dood te maken en dat zinde me niets. Iedereen moest gewoon dik in de negentig worden, net als mijn oma. We hadden toch allemaal haar genen?
Ik zuchtte en bedacht me dat tante J. dit vast niet had bedoeld. Wat deed ik toch weer moeilijk. Dit geld was bedoeld voor iets leuks en had geen dubbele bodem. Ik ging achter de computer zitten en googelde: “Stedentrips”.
“Barcelona, dat lijkt me wel wat”, dacht ik hardop.