Document-ary 1

Onlangs werd ik door deze documentaire met mijn neus op de deprimerende feiten gedrukt. De westerse wereld wordt niet geregeerd door de diverse gekozen volksvertegenwoordigingen, maar door multinationals die alleen gericht zijn op winst en dan maakt het niet uit of dat ten koste gaat van het milieu, de aarde waarop we leven of desnoods mensenlevens.
Is de wereld dan verrot? Bestaan er geen mensen die gedreven worden door de simpele drang om het goede te doen, voor wie de woorden naastenliefde en altruïsme nog wat betekenen?
Ik zie het journaal en zie Chavez de verkiezingen in Venezuela winnen. Dat is er toch zo eentje? Deze man komt toch op voor de armen en de kanslozen? Maar zijn wilde armgebaren tijdens zijn overwinningsrede op het bordes doen me iets teveel denken aan die man met dat te kleine snorretje. Zijn voldane glimlach doet me vermoeden dat ie vooral nogal verliefd is op zichzelf.
Gisteren zag ik deze documentaire over Sal Santen. Iemand waarvan de naam me wel een belletje deed rinkelen, maar waarbij er geen deurtje open ging in mijn grijze massa. Deze man bleek naast schrijver een Trotskist van het zuivere water te zijn. Nadat het grootste gedeelte van zijn familie in de tweede wereldoorlog was omgekomen (Santen was van Joodse komaf) besloot hij zijn leven te wijden aan de rechten van de onderdrukten. Zijn motivatie kwam voort uit het feit dat hij zelf onderdrukt was geweest in een oorlog waarin hij geholpen werd door goedwillende mensen die met gevaar voor eigen leven bijvoorbeeld valse identificatiepapieren voor hem maakten. Na de oorlog wilde hij hetzelfde doen voor diegenen die nog steeds zuchtten onder het bewind van onderdrukkers. Dus werd hij een van de voortrekkers van de Vierde Internationale, een organisatie die bijvoorbeeld Algerijnse rebellen hielp in hun onafhankelijkheidsstrijd tegen de Fransen. Als Santen het over zichzelf heeft, gebruikt hij geregeld het woord “revolutionair”. Een woord dat vandaag de dag een beetje ouderwets aandoet en doet denken aan mensen als Che Guevera, idealisten die het geweld niet schuwden om op te komen voor de rechten van het volk. Sal Santen deed in de verste verten niet denken als iemand die zich al schietend een weg baande naar regeringsgebouwen. Dit was een zachtaardige man die oprecht gekweld leek door het onrecht dat mensen werd aangedaan. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat deze man deugde en dat hij oprecht was in zijn streven naar een rechtvaardige wereld. Later werd hij door de Fransen gevangen gezet, ondermeer omdat hij de Algerijnen had geholpen met het drukken van vals geld. Uiteindelijk onttrok hij zich aan de Vierde Internationale omdat hij teleurgesteld was in zijn revolutionaire vrienden in de beweging. Iets wat alleen maar illustreert dat we hier eerder te maken hebben met een kwetsbare man dan een gewelddadige revolutionair. Iemand die wanhopig probeerde het goede te bewerkstelligen. Deze man deugde.