Wonderland

Soms kabbelt je leven een beetje voort. De dagen lijken op elkaar en weken volgen elkaar geruisloos op. Ze lijken hetzelfde patroon te hebben, vijf dagen werken gevolgd door een dag schoonmaken en boodschappen doen. Afsluitend doe je een dagje niets. Het is alsof je jezelf een beetje laat meedrijven met het water in de rivier.
Totdat alles opeens in een stroomversnelling komt. Je moet iets doen wat je niet wilt, je ligt een nacht wakker en vervolgens vlieg je tien kilometer hoog in de lucht. Euforisch kom je thuis. Je hebt iets gepresteerd, jezelf overwonnen.
Twee dagen daarna beland je plotseling in een heel andere wereld. Je rent een wit konijn achterna, een konijnenhol in, dondert een paar meter naar beneden en voordat je het weet drink je kopjes thee met je schoonmoeder.
In mijn geval is het alleen geen thee maar cola light en het witte konijn is K. (of zoiets).
In ieder geval voelt het alsof ik tijdelijk in een parallelle wereld leef, waarin het ruikt naar pompoentaart en waarin ik veel te veel eet. Benieuwd of ik straks weer door dat konijnenhol naar buiten kan met die kilo’s die ik aan ga komen.
K. is ook anders, ze lijkt net als ik in een andere wereld. Ik zie dat ze zich vermaakt met haar moeder die haar leert hoe ze een sjaaltje en een muts moet haken. Maar tegelijkertijd speelt ze een andere rol dan haar normale. Pas s’avonds in bed lijkt ze weer haar zelf. Iets wat ik wel van mezelf herken. Bij je ouders ontkom je bijna niet aan de rol van het kind. Het voelt af en toe aan alsof je weer bij je ouders thuis woont. Dezelfde gevoelens komen weer boven, geborgenheid maar ook af en toe irritatie.
Ik vraag me af hoe ikzelf zou zijn als een van mijn ouders een week bij me op bezoek is. Hoe lang ik de brave Ary rol vol zou houden en hoelang zou het duren voordat ik eens een hartgrondig “ kut!” zou laten horen als ik per ongeluk mijn vingers brand of zo.
K’s moeder is overigens een voorbeeldige gast die alles wel best vindt. Naar Amsterdam (Anne Frank huis en Van Gogh museum) is prima, maar een dag op de bank hangen ook. Zolang ze maar bij haar dochter kan zijn.
De wonderwereld met kalkoen en pompoentaart is dus wel best eventjes. Af en toe word ik weer even ruw wakker geschud, als ik moet stemmen (tactisch dit jaar) en mijn stemkaart niet kan vinden (lag achter de koelkast), maar even vlug glijd ik weer terug het konijnenhol in.
Nog een stukje pompoentaart?