Zelf verantwoordelijk?

Meestal ben ik wel tevreden met mijn carrière, als je het zo mag noemen. Ook al stelt ie niet zoveel voor. Voor die momenten dat ik twijfel en denk dat ik meer met mijn leven had moeten doen dan dit, heb ik altijd een paar uitvluchten klaar die mijn geweten sussen en me ervoor behouden dat ik me in een leven stort met werkweken van meer dan 40 uur en taken, die wel meer status opleveren, maar waarvoor ik eigenlijk niet geschikt ben.
Een van die uitvluchten is dat ik de zoon van een onderwijzer ben. Iedereen weet dat deze professie alleen wordt uitgeoefend door mensen die stronteigenwijs zijn en het altijd beter weten. Wat gebeurt er met kinderen die dag in, dag uit worden blootgesteld aan opvoeders die het altijd beter weten? Die worden apathisch en lui. Doordat ze steeds het gevoel hebben dat ze het niet goed doen, niks weten en dat het waarschijnlijk ook nooit wat met ze zal worden, blijven ze maar op de bank liggen met hun benen omhoog. Zo bracht ik dan ook mijn puberjaren door.
Ik kijk om me heen en meen ook andere zonen van onderwijzers te zien, die mijn theorie bevestigen. Nakker, zoon van een leraar, is ook al zo tevreden met zijn leven als assistent inkoper, terwijl hij toch minstens manager van een supermarkt zou kunnen zijn, de Jumbo of zo. Wij zonen van onderwijzers waren eigenlijk geboren voor het succes maar zijn eigenlijk gehandicapt en vliegen daardoor lager als dat we zouden kunnen.
Voordeel van dit zorgvuldig uitgedachte excuus is dat je de schuld van je eigen tekortkomingen bij een ander kan neerleggen en in ieder geval niet zelf verantwoordelijk bent voor je het feit dat je misschien niet 100% uit je leven hebt gehaald van wat er in had gezeten.
Helaas werden mijn gedachtespinsels gisteren bij de eindeweeksborrel weerlegd door mijn werkgever a.k.a chef/baas (maar we noemen hem R). Hij onthulde namelijk even terloops dat ook hij een zoon van een onderwijzer is. Ons hoofd, onze grote baas, leider van de afdeling, meester in de Rechten, een zoon van een onderwijzer? Ik wist niet wat ik hoorde. Hoe kon hij tot zulke hoogtes zijn gevlogen, terwijl hij eigenlijk de helft van zijn productieve leven op de bank had moeten liggen, met zijn benen omhoog?
Misschien klopte mijn theorie wel niet en ben ik toch zelf verantwoordelijk voor mijn daden.
Of R. is een genie natuurlijk, die, als hij geen zoon van een onderwijzer was, nu minstens Minister President van dit koude kikkerlandje was geweest.