Rotjochies

Een personage waar we vroeger veel last van hadden was: “het rotjochie”. Als mijn oudere zus en ik respectievelijk op onze fiets en ons stepje naar de kleuterschool reden stonden ze ons bij het viaduct op te wachten. Ik kan me niet zo goed meer herinneren wat ze met ons deden, maar het was in één woord verschrikkelijk.
Op de lagere school duurde de terreur gewoon voort. Rotjochies (meestal waren het “Openbaren”) wilden ons slaan, gooiden kluiten naar ons, of scholden ons gewoon uit. Als we wel eens te laat thuis kwamen en mijn moeder vroeg hoe dat nu kwam was het antwoord steevast: “rotjochies”. Zij hadden ervoor gezorgd dat we niet de kortste weg naar huis konden nemen. Een confrontatie met deze bullebakken moest namelijk tot elke prijs vermeden worden en als je toch een keer in een van hun hinderlagen liep, kon je het maar beter meteen op een huilen zetten. Iets wat ik daadwerkelijk een keer gedaan heb. Onder de indruk van zoveel vocaal geweld lieten ze me verbouwereerd gaan en ik rende weg, de vrijheid tegemoet. Lafaard als ik was. Maar ze hadden me in ieder geval niet te pakken.
Vandaag, op weg naar mijn werk reed ik opeens achter zo’n rotjochie. Het dikke jongetje van nog geen tien jaar oud, reed slingerend op zijn fiets. Hij vloekte en schold, maar het was niet duidelijk waarop. Misschien had hij pijn. Bovenop zijn hoofd, aan de linkerkant zat namelijk een groot plakkaat met gestold bloed, alsof hij zelf geraakt was door een kluit.
Toen ik hem probeerde te passeren reed ie me bijna in de flank. Woedend keek hij me aan en begon me uit te schelden. Waar hij me precies voor uitmaakte kon ik niet horen, want ik had mijn walkman op. De opzwepende retro disco zorgde ervoor dat zijn woorden geen doel raakten.
Toen ik hem voorbij reed keek ik nog eens achterom. Wat een klein klootzakje, maar eigenlijk had ik medelijden met hem. Ik vroeg me af wat er met hem gebeurd was. Van de trap gegooid door een agressieve ouder misschien? Hij deed me denken aan de jongetjes die ik tegenkwam op mijn stage, in het derde jaar van de Sociale Academie. Ze waren allemaal agressief. Scholden je om het minste en geringste verrot en zaten allemaal vol machteloze woede. Boos op de wereld, boos op hun ouders die ze in de steek hadden gelaten en boos op het leven zelf en wat moet je ook, als je nog maar net begint met je leven en alles zit meteen al tegen.
Even begreep ik het rotjochie.