Rondje cultuur

Ik weet alles!


We hebben een nieuwe bibliotheek. Met ‘we’ bedoel ik dan onze wijk Stadshagen. Terwijl de helft van Zwolle nog niet dood gevonden zou willen worden in deze Vinex wijk, wegens…uh…teveel Vinex wijk, geniet het andere gedeelte, dat er woont steeds meer van de ruimte en voorzieningen die dit stadsdeel biedt.
Voor ons was die nieuwe bieb niet echt nodig, omdat we toch dagelijks door het stadcentrum wandelen en zo makkelijk even naar de centrale vestiging kunnen, maar erg is het nou ook niet bepaald. Het is eigenlijk wel een luxe. Afgelopen week liepen we even binnen in de nieuwe wijkbieb. Ondanks dat het nieuwe hout bij de ingang een beetje rook naar een zwerver die zich een half jaar niet gewassen had, zag alles er binnen pico bello uit.
Ik vond er zelfs nog een leuk boek met de titel "Ik weet alles". De schrijver A.J.Jacobs. is een journalist van de Amerikaanse uitgave van het blad Esquire, die zich voor het boek als doel had gesteld om de hele Encyclopedia Brittanica te lezen. Aangezien die bestaat uit 32 delen was dat nou niet bepaald appeltje/eitje. Aan de hand van de feiten in dit lijvige boekwerk beschrijft hij terloops wat hij in zijn dagelijkse leven meemaakt. De combinatie van de verhaallijn en de opsomming van feiten en anekdotes maakt het boek prima geschikt om voor het slapen open te slaan en nog een paar bladzijden te lezen.


The Station Agent


Zoals ik al eerder vertelde heeft onze t.v. en internet provider At Home ons een leuk kadootje gegeven als goedmakertje voor wat vervelende ervaringen die we met ze hebben gehad. Om ons enigszins tevreden te stellen gaven ze ons 3 maanden gratis filmkanaal. Nu klinkt dat mooier dan het is. Je zou denken dat je elke dag getrakteerd word op een aantal nieuwe films, maar na een week heb je al door dat ze een handjevol nieuwe films in de roulatie gooien en dat ze dat aanvullen met wat oudere exemplaren. Toch komen er af en toe wel interessante films voorbij. Zo zag ik gisteren The Station Agent een film over iemand met een extreem klein postuur. Okay, ik bedoel natuurlijk een dwerg,een lilliputter. Geen idee of deze termen politiek correct zijn. Moeten we het hier misschien hebben over onze kleine medemens? Wie het weet mag het zeggen. Het verhaal is misschien niet echt spectaculair, maar wel erg sympathiek. Hij bleef mij op een of andere manier tot het einde boeien. De reden daarvoor was dat ik voor het eerst een film over onze kleine medemens zag die hem recht deed als mens. Eindelijk werd ie eens een keer niet gebruikt als dwerg, hobbit, of als little Bill. Het feit dat Fin, de hoofdpersoon klein was, deed er op den duur niet meer toe. Je zag hem echt als mens, met menselijke gevoelens, worstelend met mensenlijke problemen en niet meer als iemand met een handicap.
Knap gedaan.


IDFA Delicatessen.


Vanmiddag kocht ik van mijn bijeen gespaarde Euroclix en Moneymillionair parels twee delen uit de serie IDFA delicatessen. Wat Euroclix en MM-parels zijn doet even niet ter zake (enige gene over dit moderne spaarzegeltjes systeem is mij namelijk niet vreemd), maar de serie bestaat uit een aantal door de critici gelauwerde documentaires. Ik koos voor “the Corporation” en “The 3 rooms of melancholica”. Ik heb ze nog niet gezien, dus ik heb eigenlijk ook geen idee of ze goed zijn. Ik houd u op de hoogte.
Naarmate ik ouder word merk ik dat mijn interesse voor documentaires groeit en dan niet meteen de Crocodile Hunter achtige docu’s op de verschillende Discovery Channels, maar meer het doorwrochte en goed gefilmde document , bij voorkeur over de mens zelf en hoe hij zich verhoudt tot zijn omgeving.
“Truth is stranger than fiction” wordt er wel eens gezegd en dat maakt dit soort documentaires ook zo interessant. Ik denk dat ik de rest van de reeks er ook maar eens bij ga sparen.