Schaamteloos

We leven in een schaamteloze maatschappij. Op zich niets mis mee natuurlijk. In die omgeving kan ik normaal over mijn vliegangst spreken zonder vreemd aangekeken te worden. Iedereen heeft namelijk wel wat. De ene vliegangst, de andere haar over z’n hele rug en de derde een spastische dikke darm.
Soms gaat die openhartigheid wel wat ver. Vrouwen die zwanger zijn en speciaal diegenen die net gebaard hebben lijken voor even al hun schaamte te hebben verloren. Zelfs de meest preutse vrouwen praten na de bevalling enthousiast over lang ze hebben liggen persen, hoe vaak er is ingeknipt en hoe groot de nageboorte was. Geef ze eens ongelijk. Ze hebben een moment beleefd waarbij ze urenlang hun meest private lichaamsdeel aan de wereld hebben getoond, of in ieder geval aan een groepje wildvreemden die er, al dan niet met behulp van een slacouvert of ander gereedschap, er een baby hebben proberen uit te halen. Na een aantal uren in deze schaamteloze houding te hebben gelegen lijkt zelfs een gedwongen verblijf van een aantal weken op een nudistencamping geen onoverkomelijke hindernis meer en kan die handdoek om het middel bij het omkleden op het strand voor altijd weg.
De laatste tijd merk ik dat er nog zo’n gebeurtenis uit de taboesfeer wordt getrokken. Dit keer heeft het meer met mannen te maken. In een gesprek met een vriend vertelde hij hoe hij zich had laten steriliseren. Samen met een andere vriend hadden ze er een dagje van gemaakt. Eerst de ene onder het mes en daarna de andere. Alsof ze een dagje gingen vissen. Waarom ook niet? Als het toch moet gebeuren, dan misschien maar liever zo.
Maar met een van mijn zussen kwam ik een paar dagen later op hetzelfde onderwerp.Vraag me niet hoe we er op kwamen, maar opeens zat ze uit te weiden over de sterilisatie van haar man. Het gezinnetje was compleet, dus waarom de schaar er maar niet in? Helaas ging het, volgens haar zeggen, niet helemaal volgens plan en liep hij, wekenlang met een blauwe zak. “Pardon?”, wilde ik nog zeggen en wist dat ze daarmee niet doelde op de plastic tas van de Aldi. Ze leek vastbesloten het verhaal nog even af te maken en vertelde dat hij daarna nog een paar keer met een potje met z’n zwemmers voor controle moest. Of liever gezegd een potje zonder zwemmers. Ik zag mijn zwager opeens in een ander licht. Wist, heel naïef niet dat je na de ingreep nog wat klaar kon maken en kreeg even het plaatje in mijn hoofd van mijn zwager, sjorrend met een obscuur blaadje in z’n ene hand en een potje voor hem op de tafel. Aardige peer, die zwager, maar dat beeld had ik liever niet op mijn netvlies gehad. Het zit nu voor altijd opgeslagen in mijn brein en neemt waardevolle ruimte op mijn harde schijf in.
Ben benieuwd wat het volgende taboe gaat worden dat binnenkort gewoon openlijk besproken kan worden: genitale wratten, impotentie, aambeien? Bring it on!