Vliegangst deel 11, de simulator

Daar ging ik weer, met de gebruikelijke knoop in de maag. Klaar om weer eens wat progressie te behalen in de strijd tegen de vliegangst. Ruim op tijd vertrok ik met de auto naar Schiphol. Daar zou ik een middagprogramma doen, wat inhield dat ik een vliegsimulator in mocht en dat ik in een hangar een vliegtuig van dichtbij mocht zien. Misschien niet echt iets om je druk over te maken, maar alles wat met vliegen en vliegtuigen te maken heeft, drukt op dit moment vervelend op mijn angstknop.
Maar weer ging er van alles mis. Ongelooflijk! Eerst kon ik het “Schipholgebouw” niet vinden, de plaats waar we afgesproken hadden. Dat bleek toch iets anders te zijn dan de plek waar je op het vliegtuig stapt. Vijf minuten voor tijd stond ik zwaar gefrustreerd in de aankomsthal en probeerde de aanwijzingen op het onduidelijke kaartje dat Valk naar me toe had gestuurd, te ontcijferen. Uiteindelijk belde ik de stichting maar op en kreeg instructies om de bus te nemen naar het betreffende gebouw, dat ergens in een kantorengebied stond. Ondertussen was ik er ook achter gekomen dat ik mijn paspoort vergeten was, terwijl mij toch op het hart gedrukt was om deze niet te vergeten. Ik zou toch niet weer voor niets zijn gekomen?
Te laat, zonder paspoort en met de zweetparels op mijn voorhoofd kwam ik aan bij het gebouw, waar een grote bus stond te wachten. M, mijn vliegangsttherapeut stapte enthousiast op me af, blij dat ik het gehaald had. Enigszins beschaamd zei ik dat ik mijn paspoort was vergeten. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij het wel vervelend zou vinden als ik, na het Euromast debacle, voor de tweede keer voor niets zou zijn gekomen. “Misschien is je rijbewijs genoeg”, zei hij en beloofde dat hij straks aan de poort zijn best zou doen. Ik ging de bus in waar al een aantal mensen in zat, bezig om hun aangereikte lunchpakket te verorberen. Deze mensen waren allemaal vliegangstigen, bezig met hun tweede praktijkdag. Later die dag zouden ze op het vliegtuig naar Geneve stappen. Enigszins blij dat het voor mij nog niet zo ver was, vroeg ik me toch af waarom ik de enige was die alleen s’middags mee liep. Ik herinner me dat we dat zo hadden afgesproken, maar waarom ontschoot me even.
Eigenlijk wilde ik ook een groep. Gelijkgestemden die straks net als ik met samengeknepen billen in de vliegtuigstoel zouden zitten en die me straks boven in de lucht de moed konden inpraten. Ik zou straks toch niet alleen hoeven?

Wordt (morgen) vervolgd