Kapitein

Af en toe komt er zo’n woord voorbij dat een klein laatje opent in je grijze massa. In dat laatje zit dan een verhaal dat je eigenlijk al bijna vergeten was.
Gisteren keek ik naar de overigens verrassend goede film Factotum waarin Matt Dillon zich als Hank Chinaski, een alter ego van de cult schrijver Charles Bukowski, van het ene rotbaantje naar het andere sleept, af en toe wat in zijn boek schrijft maar zich verder helemaal naar de Filistijnen zuipt. De benaming “ lowlife” lijkt speciaal voor hem te zijn uitgevonden. Af en toe zoekt hij wat afleiding in vrouwelijk gezelschap en met een van zijn, in een bar opgeduikelde, vriendinnen belandt hij uiteindelijk op het jacht van een bejaarde man, een speciale “vriend” van de betreffende dame. De man is voor de gelegenheid uitgedost in een speciaal tenue, compleet met kapiteinspet.
Bij het horen van het woord “kapiteinspet” klapte het luikje open en herinnerde ik me opeens dat ik dit hoofddeksel als kind een keer bovenaan mijn verlanglijstje had staan. Geen idee waarom, maar op de vraag wat ik dat jaar voor mijn verjaardag wilde hebben antwoordde ik zelfverzekerd “een kapiteinspet!”. Deze wens moet mijn ouders danig in verwarring hebben gebracht. Op dit cadeau viel namelijk niets aan te merken. Het was niet te duur, het was ook geen huisdier dat later door hen zelf uitgelaten moest worden en het ging ook nog eens niet in tegen de tien geboden.
Probleem was alleen: waar koop je zo’n ding? Gelukkig bracht oom Adri, de oudere broer van mijn oma uitkomst. Hij had op de grote vaart gediend en had jaren zo’n pet gedragen. In zijn knusse huisje in Domburg dacht hij na en overlegde met zijn vrouw of hij wel afstand wilde doen van deze pet, waaraan toch een bepaalde sentimentele waarde kleefde. Uiteindelijk ging hij overstag en genoot in gedachten van de glinsterende oogjes van het kleine ventje, die waarschijnlijk van geluk een gat in de lucht zou springen. Dit zou het begin zijn van een glanzende carriere aan boord.
Niets was minder waard. Wat mij in eerste instantie op het idee had gebracht om een kapiteinspet voor mijn verjaardag te vragen zal altijd een raadsel blijven. Ik wilde niet op de grote vaart en ik wilde ook niet bij de Village People. Het was gewoon een kortstondige bevlieging, iets waar ik wel meer last van had, want het jaar daarop vroeg ik een pot augurken voor mijn verjaardag. Een wens die overigens dankbaar ingewilligd werd.
De pet heb ik precies een dag gedragen. Daarna belandde hij in een verkleedkist. Sorry oom Adri.