Onttrekking

Terug thuis dient het normale leven zich weer in al zijn absurditeit aan. Nietsvermoedend opende ik gisteren mijn mailbox en las een mailtje van mijn vader met de titel “onttrekking”. Nu weet ik zelf alles van onttrekking, want jaren geleden besloot ik de kerk, waar ik van kinds af aan lid van was geweest, de rug toe te keren. Ik was moe van de denkkaders die me daar werden opgelegd en vertrouwde het geloof van de dominee en mijn medekerkleden eigenlijk niet. Het geloof dat volgens hen bestond uit een zeker weten en een vast vertrouwen. Maar volgens mij kan je helemaal niets zeker weten. Je kan wel ergens in geloven en ergens een vast vertrouwen in hebben, maar mensen die zeggen dat ze iets zeker weten en van mij vinden dat ik dat ook eigenlijk moet doen, die vertrouw ik niet zo. Mijn eigen integriteit kwam destijds dus in het geding.
Iets waar mijn vader nu ook last van lijkt te hebben. Maar dan op een andere manier. In de nogal ingewikkelde mail gaf hij aan dat hij zich niet meer goed voelde bij de, volgens hem “interkerkelijke” koers die zijn kerk nu lijkt te varen. Als voorbeeld volgde er een aantal punten, die ik maar amper begreep en waarvan ik me niet zo goed kon voorstellen dat iemand zich daar zo druk over kan maken. Ik belde hem dus maar even op en in het gesprek dat volgde kon ik merken dat het hem allemaal heel hoog zat. Zo hoog dat hij eerder deze week, bij zijn afscheid van de kerkenraad, waar men hem met gebak feestelijk uitgeleide wilde doen, de bom liet barsten. Aan het eind van de vergadering, waarbij hij nog even het woord vroeg, las hij een verklaring op waarin hij, na een korte uitleg, aangaf per onmiddellijk de kerk te verlaten. Daarna voegde hij de daad bij het woord en fietste naar huis, de rest van de vergadering in opperste verbazing en shock achterlatend.
De dagen daarop breekt -excuses le mot- de pleuris uit als de diverse familieleden hun e-mail box openen. Niemand die dit had zien aankomen en hoe haalt-ie het in zijn hoofd? Kwaadheid voert de boventoon. Hoe kan hij dit ons aandoen en hoe moet dat nu met onze moeder? Die is namelijk helemaal niet van plan om haar geliefde kerk te verlaten. Daar zit haar familie, haar vrienden en kennissen. Daar voelt ze zich thuis.
K. , niet afkomstig uit een kerkelijk milieu en al helemaal niet uit Gereformeerd Vrijgemaakt kerkelijk milieu, ziet het allemaal gebeuren en verbaast zich over alle consternatie. “Het lijkt wel een groter drama dan toen je vader een hartaanval kreeg”, constateert ze verbaasd en ze heeft gelijk. Ik verbaas me er zelf ook over en ik begrijp zelfs mijn eigen gevoelens hierover ook eigenlijk niet. Wat moet ik hier eigenlijk van vinden? Eigenlijk zou het me als mede kerkverlater toch niet moeten schelen. Maar ik denk aan mijn moeder en hoe ze in de toekomst alleen de wekker zal moeten zetten op Zondagochtend en alleen de gang naar de kerk moet maken. Waarschijnlijk had ze zich haar oude dag toch iets anders voorgesteld.