Vliegangst, deel 9: Vogel Rok

In het kader van het overwinnen van mijn vliegangst liet M., mijn vliegangst therapeut, me een top 10 lijstje maken met situaties waar ik in meer of mindere mate moeite mee had. In mijn hitparade die ik een paar weken geleden met zorg samenstelde, stonden voornamelijk dingen die met hoogte en/of gesloten ruimtes te maken hadden. Kleine grafkist liftjes zijn bijvoorbeeld niet okay en hoge torens ook niet.
Redelijk hoog en zeker in mijn top 5 stond de achtbaan. Daarom togen K. en ik gisteren dus naar de Efteling om deze situatie eens even te oefenen. Eigenlijk had ik naar Walibi World willen gaan, wegens iets dichter bij Zwolle, maar die waren alleen maar in het weekend open.
Gelukkig had de Efteling in de vorm van de Python een te nemen hindernis die behoorlijk hoog was. Die bewaarde ik dus mooi voor het laatst. De Bobsleebaan, een achtbaan die wat minder hoog was en wat minder eng leek, vond ik iets meer geschikt om mee te beginnen. En inderdaad, mijn angstbarometer bleek er niet echt van omhoog te schieten. Het bleek een eitje. Na deze bemoedigende start liepen we in de richting van de Pegasus, een wat hoger bouwwerk, dat in elkaar getimmerd leek van schrootjes, maar waar geen loopings en kurkentrekkers in zetten. De knieen begonnen hiervan wat meer te knikken, maar op de weg omhoog hervond ik enigszins mijn kalmte en gooide het laatste stukje spanning er in de vrije val er al schreeuwend uit.
Helaas ging er daarna wat mis. Al slenterend door het park liepen we langs een attractie met de onschuldig klinkende naam: Vogel Rok (vreemd genoeg niet gespeld met “ck). Een grote, aan een grot geplakte aasgier lokte ons naar binnen. In eerste instantie dacht ik te maken te hebben met een kinderachtbaantje, maar toen ik de waarschuwing las dat hartpatiënten en zwangere vrouwen er niet in mochten, begon ik toch mijn bedenkingen te krijgen. Toen we door donkere grotten, via een paar trappen naar beneden werden geleid begon ik toch weer wat week in de knieen te worden. Dit deed me wat denken aan de claustrofobische situaties in de film “ the Descent” die we laatst gezien hadden, waarin een aantal jonge vrouwen te grazen worden genomen door medogenloze grotmonsters. Gelukkig zag ik beneden op het “metrostation” dat er allerlei geestelijk en lichamelijk gehandicapten de karretjes in werden gesleept, dus zo erg kon het dus allemaal niet zijn. Dacht ik…..
Eenmaal in de achtbaan leek ik van een koude kermis thuis te komen. De bedenker van de achtbaan, een gestoorde sadist, had het wel grappig gevonden om het treintje met een rotvaart, in het pikkedonker, door een aantal scherpe bochten naar beneden te laten vallen. Volstrekt mijn orientatie kwijt vervloekte ik vervolgens in volslagen duisternis, bij honderd kilometer per uur, luidkeels de achtbaan, de uitvinder daarvan en het park dat het nodig had gevonden mij hiermee zo de stuipen op het lijf te jagen. K. zat naast me hysterisch te lachen, voornamelijk om het feit dat ik de longen uit mijn lijf schreeuwde. Met de tranen biggelend over mijn wangen (was het de wind, de opwinding, de angst?) reden we vervolgens weer het metrostation binnen.
De Python die we daarna nog moesten doen had hiermee wel enigszins zijn glans verloren.

Nog meer foto's van me zien in penibele situaties?
Check mijn Flickr balkje, rechtsonder aan de pagina.