"Ik mag er niet in"

Vandaag boekten we een vakantie. Een nazomerse aanbieding, iets met een subtropisch zwemparadijs aan zee, want echt duur mocht het niet gaan worden.
Na werktijd gingen we daarom nog even de stad in. Ik dacht om even naar de bibliotheek te gaan, voor een boekje over de streek waar we naar toe gingen. Dat gebeurde inderdaad ook, maar tegelijkertijd trapte ik in de val die K. voor me had opgezet. Ze moest namelijk ook nog even naar een badpak kijken. Nu ben ik niet zo’n fan van klereshoppen met K. en als ik had geweten dat ik met haar de Livera en de Hunkemöller in zou moeten gaan, had ik waarschijnlijk een of andere smoes bedacht. Maar daar was het nu te laat voor en voor ik het wist stond ik tussen de trainingsbehaatjes en de corrigerende onderbroeken.
Nu komt mijn weerzin tegen deze zaken niet voort uit een soort preutsigheid, want daar heb ik sinds mijn puberteit eigenlijk geen last meer van. Zet mij in een sauna en ik loop daar zonder schroom een middag piemelnaakt rond. Niet dat dat ooit voorkomt, maar ik zie het mezelf zo doen.
Nee, de wrevel heeft er meer mee te maken dat dit een van de laatste vrouwenbolwerken is, waar je als man eigenlijk niet welkom bent, ondanks het feit dat Hunkemöller het zelf vast niet erg vindt als je er als man een “setje” voor je vrouw komt kopen. In een vrouwenblad las ik ooit dat er vrouwen zijn die dit zelfs erg op prijs stellen. Maar waarom krijg ik dan steeds die blikken toegeworpen? Of denk ik dat alleen maar, is dat mijn eigen interpretatie van een onschuldige blik? Eigenlijk zou ik het liefst willen dat er een roodgerand bordje bij de deur hangt, met een zwart mannetje met een grote streep erdoor: “Ik mag er niet in”. Dan zou ik een reden hebben om buiten te wachten totdat het betreffende badpak gekocht is. Nu sta ik ongemakkelijk bij de ingang van de kleedkamers en hoor K. mijn naam roepen. Na dit twee keer genegeerd te hebben moet ik er toch aan geloven. Inspectie van het badpak is gewenst; ik moet mijn mening geven, maar eerst moet ik nog langs een vijftal andere kleedkamers waarvan enkele gordijntjes niet goed gesloten zijn. Per ongeluk vang ik een glimp op van een blote rug en een dij. Geschrokken kijk ik naar de grond. Ik voel me een indringer op vijandelijk gebied en verwacht elk moment de stem van een strenge dame die me gedecideerd tot de orde roept: “Wil die meneer met die bril onmiddellijk terug komen? Wat denkt u wel!”. Gelukkig gebeurt er niets en ik loop terug naar buiten en zorg dat ik mijn blik op de grond gericht houd. Bijna bots ik buiten de kleedkamers tegen een meisje op dat tussen de kleine cupjes loopt te neuzen. Met bange ogen kijkt ze me aan. Waarschijnlijk is ze hier voor het eerst. Ik wil niet storen in dit kwetsbare moment en ga voor een degelijke damespyama staan. Een degelijke dame die net de stof tussen haar duim en wijsvinger wilde inspecteren kijkt me geïrriteerd aan en geeft me weer die blik.
“Mag ik weg?” denk ik.” Zo niet, kan iemand me de gedragsregels voor mannen in lingeriezaken even aangeven? Ik weet het namelijk niet meer”. Gelukkig zie ik K. met een tevreden uitdrukking op haar gezicht de kleedkamer uit komen. “Reken je dit even af?”, zegt ze en duwt me een bruin badpak in de handen. “Met alle plezier”, denk ik opgelucht.