Vliegangst (deel 4: toch maar de boot?)

“Moet je vrijdag examen doen?” werd me vandaag twee keer gevraagd. Vrijdag heb ik namelijk vrij genomen, want dan begint mijn Valk vliegangstcursus. Verschillende collega’s hadden daarover de klok wel horen luiden, maar wisten nog niet precies waar de klepel hing. Een cursus beginnen met een examen lijkt me een beetje het paard achter de wagen spannen, maar ik moet toegeven dat het al wel aanvoelt als een examen. Al dromend probeerde mijn onderbewuste afgelopen nacht het naderende onheil alvast te verwerken en luisterde daarbij goed naar de adviezen van M. de vriend van mijn tante W. Op de verjaardag van mijn moeder kwam hij namelijk met het idee om, als het nou allemaal niet gaat lukken met die cursus, gewoon de boot te nemen. Die schijnt er namelijk maar vijf dagen over te doen. Aan K’s gezicht kon ik aflezen dat ze het er niet helemaal mee eens was.
Toch droomde ik gisteren van de boot naar Amerika. Anders dan ik had verwacht, was dat niet een groot cruiseschip, maar een klein plat rondvaartbootje. “Hoe moet ik daar ooit mijn spullen in krijgen”, dacht ik nog. Maar voordat ik mijn plunjebaal aan boord kon gooien merkte ik dat de boot al was uitgevaren. Ik kon er met geen mogelijkheid meer opkomen. Beduusd stond ik op de kant en zag de boot uit het zicht verdwijnen. De volgende dag kwam ik terug en mistte hem weer!
Vreemd hoe in dromen dingen vaak niet helemaal lukken. In het verleden droomde ik al eens dat ik een auto probeerde te besturen terwijl ik op de achterbank zat. Met mijn armen over de rugleuning van de stoel, die eigenlijk voor de bestuurder bestemd was, probeerde ik er nog het beste van te maken. Tevergeefs.
De gebeurtenissen rondom het terugbrengen van onze “gerepareerde” computer leken vandaag een beetje op zo’n droom. Na afgelopen vrijdag, geheel buiten onze schuld, al de koerier gemist te hebben, die de computer kwam terugbrengen, kwamen we er vandaag, bij het herinstalleren van het kreng achter, dat er helemaal geen netwerk kaart meer in zat. Bij het installeren van het nieuwe moederboard, had de reparateur die er voor het gemak maar helemaal uit gelaten. K. over de piss natuurlijk, want die had er zich erg op verheugd om haar nieuwe fotoprintertje te gebruiken die ze van mij op haar verjaardag had gehad. Ook de nieuwe Skype telefoon, die we recentelijk hadden aangeschaft om met Amerika te telefoneren, zouden we de komende dagen niet kunnen gebruiken. Dus installeerden we onze oude, bejaarde computer maar weer, die bij elke muisklik een halve minuut moet nadenken wat ie nou eigenlijk moet doen. Traag is-ie, als dikke stront. Het lijkt weer alsof ik vanaf de achterbank mijn auto probeer te besturen.