Shirts overdose 8

Ja, die biertjes tikten lekker weg afgelopen donderdag. Met een groepje collega’s waren we na het werk de stad in gegaan om plaats te nemen op een terrasje bij de gracht. Daar genoten we van de zon en dronken witbiertjes, beugeltjes en rosé. De combinatie van alcohol en de brandende zon liet zich al snel gelden en resulteerde in discussies over onderwerpen die normaal alleen ter sprake komen als de wijn in de man en de wijsheid in de kan is geraakt. Zo kon het gebeuren dat ik halverwege de avond als afvallige toch weer de gereformeerden liep te verdedigen. Gelukkig ontaardde dit conflict over religie niet in een gewapend treffen, maar verzoenden we ons met de gedachte dat er vast wel iets is tussen hemel en aarde en dat iedereen maar moet geloven wat-ie zelf wil. Zeker weten doe je toch nooit iets.
Aan het eind van de avond bleven Nakker en ik over, tesamen met B. en haar vriend A. A. had ons de weg gewezen naar een kroeg in de stad die een wonderbaarlijk vocht uit een vaatje bleek te tappen. Wijn dat leek op bier! Echt de moeite waard en maar vier procent alcohol, dus dat kon je uit grote glazen drinken. Dat moesten we toch zeker een keer proberen. Na drie glazen van deze godendrank naar binnen te hebben gewerkt had ik genoeg. De teller stond nog net niet op tien. Een aantal waarmee je in de Overijsselse boerengemeenschap nog maar net de status van amateur heb bereikt, maar ik kon me niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zoveel gedronken had. Dat zou toch ergens in mijn studententijd geweest moeten zijn. Alcohol doet vreemde dingen met je. Het breekt innerlijke barriëres af waardoor mensen opeens hun naakte zelf laten zien. Zo veranderde A. in een bijzonder spraakzaam iemand en kreeg B. het onbedwingbare verlangen om te dansen. “Zullen we dansen?” vroeg ze beurtelings aan Nakker en mij. Ik liet mijn beurt even voorbij gaan, want van zware grunge en metal krijg ik doorgaans geen kriebels in de benen, maar Nakker zwichtte en liet wat “coole moves” zien op de dansvloer. Nakker was eigenlijk nog steeds zijn normale zelf, maar aan het eind van de avond toen we later weer terugkeerden naar het terrasje aan de gracht viel ook zijn muur en veranderde voor een klein ogenblik in een filosoof. De diepzinnige gedachten die hij precies anderhalve minuut met me deelde, gingen helaas mijn pet te boven, maar goed, ik haalde dan ook maar net een voldoende voor het vak Filosofie op de Soosjale Academie.
“Maak je nog even een foto van mijn shirt?” vroeg ik hem, nadat we onze laatste consumptie achterover hadden geslagen. Terwijl Nakker zijn camera op mijn shirt richtte, werd ik mij opeens bewust van mijn ware ik: de iets te overijverige weblogger.

PS. Zelfs beroemde mensen laten na een glaasje teveel wel eens hun ware ik zien. Lees dit.