Vliegangst (deel 3: Axel en Eddie)

“Weet je wat het met jou is?”, zei mijn therapeut, “Je bent veel te veel geneigd om je blind te staren op de dingen die nog niet lukken waarvoor je jezelf daarna ook nog eens straft. Probeer eens te kijken naar de dingen die al wel goed gaan en misschien moet je jezelf daar eens voor gaan belonen”
“Makkelijker gezegd, als gedaan”, dacht ik, “Ik durf nog steeds niet te vliegen. Weinig reden tot beloning dus”

De volgende dag, op mijn werk, stelde Nakker me een moeilijke quizvraag: “Wie heeft er in meer Tour de France edities gereden: Axel, of zijn vader: Eddie Merckx?” Ik was geneigd om Eddie te zeggen, per slot van rekening is hij de kannibaal, het beest dat in het verleden indrukwekkende triomfen vierde. Maar aangezien dat wel erg voor de hand zou liggen ging ik toch voor Axel. “Goed!”, zei Nakker, “Axel heeft nu 9 edities gereden en zijn vader maar 7”.
Toch, bedachten we ons, zal hij de geschiedenis ingaan als “de zoon van”. Hoe frustrerend moet dat zijn! Altijd in de schaduw van je vader. Jordy Cruijff, Martijn Krabbé, hoe krijgen ze het voor elkaar om toch op een of andere manier succesvol te worden, in plaats van lamgeslagen te zijn door het buitenproportionele succes van hun vaders? Ik dacht aan mijn eigen situatie, mijn vader, inmiddels gedecoreerd met een lintje in de orde van een of ander oranje beest (leeuw, hamster), directeur van een school geweest, actief in de kerkenraad en zodoende een gerespecteerd lid van deze gemeenschap. Waar blijf ik dan, vroeg ik me af, als gesjeesde student, die via allerlei onbenullige baantjes uiteindelijk aan de slag is gegaan als assistent inkoper? “Mijn vader had het maar gemakkelijk”, zei Nakker, “zijn vader was visboer, die ben je zo nagestreefd”
Opeens bedacht ik me dat mijn vliegangst therapeut misschien wel gelijk heeft. Misschien ben ik inderdaad wel erg gericht op de dingen die ik niet kan, of niet bereikt heb en die andere mensen waaronder ouders, vrienden en familie wel. Misschien heb ik wel geen maatschappelijk topfunctie (hoewel assistent inkoper natuurlijk ook niet niks is), maar ik heb wel leuke collega’s een leuke vriendin en heb zeer nadrukkelijk mijn eigen koers in het leven bepaald. Daarbij kan ik ondertussen een laminaat vloer leggen, weet ik precies hoe ik mijn grasmat groen kan houden en ben de gelukkige bezitter van meer dan 25 nieuwe shirtjes. Dat is niet niks! Je kunt op meer gebieden succesvol zijn als het maatschappelijke en ik kan er zo een aantal bedenken.
Als ik straks vliegangst weet te overwinnen staat dat wat mij betreft zeker gelijk aan een etappe overwinning in de Tour de France met een paar colletjes van de eerste categorie. Misschien heb ik dan ook een lintje nodig. Een onderscheiding in de orde van de Nederlandse schijtlijster.