Liedje van de week

Mij is wel eens arrogantie verweten. Nu vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet arrogant, maar zou mezelf meer typeren als twijfelend, zoekend en op bepaalde vlakken zelfs onzeker. Alleen wat muziek betreft hoeft niemand me wat wijs te maken, ik weet precies wat ik leuk vind. Die arrogantie wordt me dan ook alleen verweten in verband met muziek. Een puntje om aan te werken dus, want eerlijk is eerlijk, het zou best wel eens kunnen dat ik in het verleden eventuele suggesties en tips over interessante bandjes achteloos naast me neer heb gelegd.
Daarom ga ik vandaag bekennen dat ik in het verleden een grote fan was van een muzikant die luistert naar de naam Howard Jones. Een artiest die door geen enkele serieuze muziekliefhebber genoemd zal worden en die qua “coolheid” Frans Bauer nog maar net voorblijft. Wikipedia zegt over deze artiest: “He acquired a hardcore fanbase made up of both starstruck teenagers and more mature music lovers”. Met andere woorden: Howard werd vooral goed gevonden door gillende bakvissen en introverte nerds. Howard werd dan ook bij mij geïntroduceerd door de oudere broer van een vriend van mij, die inderdaad het beste viel te typeren als introverte nerd die de reinigende werking van Clearasyl nog niet had ontdekt. Ik herinner me nog dat hij de langspeelplaat liet zien. Op de witte hoes stond een plaatje van Howard met wat andere vreemdelingen, geschilderd in een vervreemdende Picasso stijl. Leek me niets, daarbij hield deze broer van muziek waar ik op dat moment niets mee had: Duran Duran en Frankie goes to Hollywood. Ik had net Supertramp en Kayak ontdekt.
Een jaar later schafte ik de l.p. toch aan van mijn royale studietoelage. Van het moment dat ik hem voor het eerst draaide kwam hij niet meer van mijn platenspeler af. Ik maakte er zelfs een bandje van dat ik meenam op het introductieweekend van de Sociale Academie dat plaatsvond midden in de bossen van Vierhouten, op de Veluwe. Daar zwelgde ik, op de klanken van Humans Lib, in mijn latent aanwezige depressies. Howard Jones maakte dus perfecte muziek voor introverte nerds die aan de zijkant van de dansvloer van het leven stonden toe te kijken hoe de aantrekkelijke meisjes werden versierd door jongens met meer lef (en die waarschijnlijk van Bon Jovi hielden)