Welkom thuis

Dinsdagochtend om kwart over zes stapte ik in de auto om K. op te halen van het vliegveld. Ruimschoots op tijd om de ochtendspits te omzeilen en om in ieder geval half acht klaar te staan in de ontvangsthal. Vol goede moed en met een nog net toelaatbare snelheid reed ik richting Amersfoort om daar bij knooppunt Hoevelaken de eerste rode remlichten te zien opdoemen. Ik kon achteraansluiten in een lange rij die tot aan Amsterdam leek door te gaan.
Ik keek op de klok en zag het langzaamaan half acht worden. In mijn gedachten zag ik K. door de douane komen en de ontvangsthal inlopen waar er vervolgens niemand voor haar klaar zou staan. Niemand met een stom ballonnetje, een bos bloemen of een spandoek met “welkom thuis!” er op. Ik werd er triest van.
Tegelijkertijd begon ik me op te winden over auto’s die niet doorreden, over onverklaarbare lichtgevende borden boven de weg die zonder enige reden aangaven dat we maar 50 kilometer per uur mochten rijden. Waarom konden we gewoon niet met z’n allen op mijn teken 100 gaan rijden. Als we dat allemaal tegelijkertijd zouden doen zou het probleem toch opgelost zijn? En waarom kon er overal niet gewoon een rijstrook bij gemaakt worden? Ik keek richting berm, dat zou toch niet zoveel ruimte en kostbare natuur kosten? Dat is maar een klein stukje hoor. Geef de betreffende boeren een zak met geld, wij kunnen doorrijden en iedereen is tevreden.
Anderhalf uur te laat kwam ik de ontvangsthal binnen rennen en daar stond K. met een grote kar met koffers. Ze wist ondertussen, na een belletje, al dat ik later kwam. “Waar bleef je nou?”, zei ze half lachend, half vermoeid.
“Volgende keer zorg ik er gewoon weer voor dat ik er anderhalf uur van te voren sta”, zei ik en gaf haar een “big hug”. “Welkom thuis!”