Naarden

K. is vertrokken, op familiebezoek naar the States. Wederom alleen, want die vliegangst van mij is dan wel min of meer onder behandeling, maar nog te prominent aanwezig om gezellig mee te gaan.
De afgelopen dagen stonden dus in het teken van de trip. K. moest ongeveer driehonderd keer kwijt dat ze me zou missen en kwam er gisteren halverwege de avond, tot haar teleurstelling achter dat ik honderd keer achterstond, met zeggen dat ik haar ook zou gaan missen. Met een pruilende onderlip constateerde ze dat ik niet zoveel van haar hou, dan dat zij van mij houdt.
Nu hou ik heel erg veel van K. en weet ik zeker dat ik haar de komende dagen erg ga missen. Het alleen eten, alleen slapen, geen uitwisseling van gekke grappen, geen gezamenlijke trimtochtjes,dat zal even wennen zijn. Maar eerlijk is eerlijk, naast alle ellende en eenzaamheid die me de komende dagen ten deel zou vallen, zag ik ook wel wat pluspunten van mijn tijdelijk herwonnen solobestaan. Een relatie is namelijk, naast een van de mooiste cadeautjes die je kan krijgen op deze aarde, ook een compromis. Een soort poldermodel waar beide partijen veel profijt van hebben, maar waarbij er ook concessies gedaan moeten worden in de vorm van onderhandelingen. Zo onderhandel je op dagelijkse basis wie er gaat koken, afwassen en wie er wanneer van de computer gebruik mag maken. Daarnaast wordt er in dit huishouden ook onderhandeld over wie de lunch voor de volgende dag maakt en hoelang er s’avonds op het schommelbankje in de tuin gezeten gaat worden. Als het aan K. ligt de hele avond, want die kan echt genieten van een zwoele zomeravond, maar ik heb er doorgaans na een half uurtje wel genoeg van.
Daarbij zijn er een paar dingen die absoluut verboden zijn, zoals roken (door mij aan de huisstatuten toegevoegd) en elk onfatsoenlijk contact met het menselijk lichaam van mijn kant, zoals aan de tenen plukken, het met de vingers knakken of het krabben van de genitaliën. (opgelegd door K.)
Regels en concessies die de olie zijn van deze relatie, maar die vandaag even niet meer golden. Dus deed ik eens een keer wat onverwachts. Er hoefde namelijk even niets overlegd te worden. Op weg van het vliegveld naar huis nam ik in een opwelling de afslag Naarden. Altijd al benieuwd geweest hoe dit stadje er uit zou zien, maar het was nooit belangrijk genoeg om daar een gezamenlijk uitje van te maken.
Ik parkeerde mijn auto net buiten het stadje en wandelde het stadje in. Op een vrijdagochtend om een uur of tien was ik daar blijkbaar de enige toerist en genoot van het moment wat helaas toch niet helemaal perfect was. Okay, ik knakte eens wat met mijn vingers en deed eens een keer wat in een opwelling, door onverwacht een oud stadje te bezoeken. Het probleem was alleen dat ik het opeens met niemand kon delen. Toch jammer. Ik had namelijk ook graag een paar grappen met K. willen uitwisselen over de artistiek/kakkineuze bevolking van dit stadje. Maar dat kon nu niet.
Dus deed ik thuis uitgebreid verslag in een mailtje aan K. en stuurde haar ook nog wat foto’s mee. Het is toch leuker als ze er bij is.