Entertainmoment 1

Waarom zijn we hier, op deze aardbol? Wat is de zin van het leven? Dagelijks stellen miljoenen mensen zich deze vraag. De ene helft van deze vragenstellers vindt de oplossing in religieuze zingeving en de andere helft komt er niet helemaal uit en besluit naast het ondergaan van de verplichte dingen waar het leven vol mee zit, maar zoveel mogelijk momenten van geluk en plezier te vergaren.
De werkdag op een kantoor als het onze is eigenlijk een afspiegeling van het normale leven, maar dan op een wat kleinere schaal. Naast het feit dat er door de meeste collega’s best een stuk werkvreugde wordt ervaren, zie je toch veel mensen op zoek naar deze kleine momenten van plezier. Naar gesprekjes die vaak niet over het werk gaan, maar die de werkdag toch op een bepaalde manier opfleuren. Mea Culpa. Ik ben een van die mensen die af en toe bewust even naast een bureau gaat staan om te kijken of iemand nog wat leuks te vertellen heeft.
Nakker is een gewillig slachtoffer. Niet in staat om zich langer als een half uur op iets te concentreren heeft hij een niet te stillen honger naar vertier. Daarom snijden we af en toe een willekeurig onderwerp aan, om de gedachten even te verzetten. Een paar weken geleden kwam een van ons met de gewaagde stelling dat een van de belangrijkste drijfveren van de mens een niet te stuiten overlevingsdrang is. Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet meer, maar we kwamen tot de conclusie dat hoe ver heen iemand ook is, de drang om te overleven blijft hoe dan ook overeind. Alhoewel, was dat nu wel zo? Nakker stond naast mijn bureau en staarde peinzend voor zich uit. We filosofeerden verder. Stel je voor dat je op het dak van een gebouw iemand tegen het lijf loopt die net van plan is om een eind aan zijn leven te maken door zich naar beneden te werpen. Wat zou deze persoon doen als je hem er op dat zelfde moment vanaf probeert te duwen? Zou hij zeggen: “Ga je gang maar”, of zou hij je uit een soort instinct toch proberen te ontwijken? Blijft het instinct van de overlevingsdrang op zo’n moment overeind? Onze hersens kraakten. We kwamen er niet uit, maar hadden onze hersenen weer zodanig gekieteld, dat we weer energie hadden voor het laatste uurtje van de dag.
Vandaag hadden we ons entertainment moment toen de hit “It’s like that” van Run DMC Vs Jason Nevins uit de radio klonk. “Echt stoer, zo’n dancebattle”, zei Nakker en verwees daarbij naar de bijbehorende videoclip waarin twee groepen ghetto kids elkaar met danspasjes proberen af te troeven. “Als ik nu jong was ging ik dat ook doen”. “Wat houd je tegen” riep ik, ervan overtuigd dat je je roeping moet volgen, ook al ben je een midden dertiger.
“k’Weet niet precies hoe dat er uit zou zien met mijn ouderwetse danspasjes en of ik iemand er uit zou dansen met the Twist of the Mashed Potatoe”.
De gedachte aan groepen oudere jongeren die dancebattles zouden houden met de vogeltjesdans hield ons daarop nog zeker tien minuten bezig en maakte dat deze dag niet in de boeken ging als een saaie dag, maar als een dag dat ik wederom erg moest lachen om een absurde gedachte.
Ik heb mindere dagen meegemaakt.