Vliegangst (deel 2)

Met een knoop in mijn maag reed ik afgelopen maandag naar het kantoor van mijn nieuwe therapeut. Ik vroeg me al fietsend af waar ik nu eigenlijk bang voor was. Deze man ging me per slot van rekening helpen om mijn vliegangst te overwinnen en als dat zou lukken zou ik verlost zijn van een zware last. Dus eigenlijk zou de vlag uitmoeten want het was bevrijdingsdag. Maar helaas werkte het niet zo. Ik hou er doorgaans niet zo van om mijn angsten in de ogen te moeten kijken en zeker niet samen met een therapeut die overigens als twee druppels water op Harry de Winter leek. Kon ik maar lekker over muziek praten, dat zou me een stuk makkelijker af gaan.
Helaas bleek Harry hele andere plannen te hebben en stelde me voor aan zijn hulpje. “Je hebt er toch geen bezwaar tegen als hij er bij zit?”, zei Harry en wees naar iemand die het neefje van Jan Peter zou kunnen zijn. Ik stelde Harry gerust. Van deze bebrilde jongeman, die zichtbaar zijn best had gedaan om zijn haar in een rechte scheiding te kammen, verwachtte ik geen moeilijke vragen.
“Kijk”, zei Harry: “Dit ben jij” en hij tekende een onhandig stokpoppetje met een paar onduidelijke pijlen er bij. Jan Peter keek geïnteresseerd mee, alsof hij iets hoorde wat hij op de universiteit nog niet geleerd had. “Wat gebeurt er met jou als je last hebt van je vliegangst? Je schiet meteen van fase 1 in fase 3, de stress. In de tussenfase, laten we die fase 2 noemen heb je last van een hoop irreële gedachten. Die gaan we ontleden.”
Ik dacht aan dr.Phil met z’n constante interesse naar de “internal dialogue” van z’n gasten. “Verder gaan we het traject van hier naar het daadwerkelijk vliegen in kleine stukjes delen. Jij schiet namelijk meteen in de stress omdat je bij het oplossen van je vliegangst meteen aan het vliegen en het vliegtuig zelf denkt. Concentreer je eerst maar eens op het eerste stapje en dat is meteen je opdracht voor de volgende week. Meld je daadwerkelijk aan voor de officiële vliegangst cursus. Die met de flightsimulator, je weet wel.” Ik wist het inderdaad wel, want weken daarvoor had K. wat folders voor me aangevraagd, als een niet zo subtiele hint dat het tijd was om te gaan vliegen.
Opeens moest ik aan Bob denken, uit de film: "What about Bob?". Bob had ook geleerd om zijn angsten te bezweren door alles met baby stapjes te doen. Dus ging hij met baby stapjes de bus in, om met baby stapjes naar de voordeur van zijn therapeut te lopen. Toen die open deed kon hij niet vermoeden dat dit het begin was van een lange zomer waarin Bob hem en zijn familie met babystapjes het bloed onder zijn nagels vandaan zou halen.
Ik was dus Bob geworden en zou me straks op het vliegveld met baby stapjes inchecken om daarna het hoekje om de pijp uit te gaan, zo de kist in.
(Excuses voor de grap met baard)