ECG Vs APK

Ik neem mijn lichaam mee naar de dokter. Het hapert nogal, althans, dat meen ik af en toe te voelen. De dokter is vriendelijk, hoort mijn klachtenrapport en adviseert een 24 uurs ECG. Hij meldt terloops dat hij het komende half jaar op wereldreis is en dat zijn winkel dan even zal worden gerund door een ander. Geen probleem lijkt mij. De uitslag van het onderzoek kan me wat mij betreft door elk willekeurig gediplomeerd persoon gebracht worden.
De maandag na mijn afspraak leg ik mijn lichaam op de onderzoeksbank in de hartpoli van het ziekenhuis. Check 1: een hartfilmpje. De sympathieke verpleegster scheert mijn halve borstmat en sluit wat elektrodes aan op mijn bleke torso. Check 2: Het 24 uurs ECG kastje. De aardige zuster plakt met stukjes pleister de elektrodes van het ECG kastje op mijn borst en geeft me de instructies voor het kastje.
De volgende dag zit ik weer in hetzelfde kamertje en mag van een andere mevrouw de pleisters zelf van mijn borst trekken. De uitslag kan 3 weken op zich laten wachten, zegt ze.
Iets eerder dan de geplande 3 weken mag ik bij de dokter komen. Ik ben wat zenuwachtig. Zal er wat aan de hand zijn of niet? De vervangend arts loopt op me af en geeft me een hand. Hij lijkt een beetje op mijn oom, maar hij gedraagt zich wat afstandelijker. In zijn spreekkamer kijkt hij naar de uitslag en mompelt wat onduidelijk voor zich uit. Nadat hij zijn mobiele telefoon een keer moet opnemen en vervolgens wegloopt voor iemand die binnen is komen lopen met een open wond, besluit ik maar wat vragen te stellen, want per slot van rekening ben ik mijn no-claim voor dit jaar kwijt en wil ik graag waar voor mijn geld. Uit zijn antwoorden blijkt dat ik in ieder geval geen ernstige hartkwaal heb. Mijn hart slaat af en toe over. Maar dat wist ik al natuurlijk. Voor die eindconclusie had ik niet 24 uur met een kastje rond hoeven te lopen. Dus ik vraag: “Wat veroorzaakt het en wat kan ik er aan doen? Kunt u mij even gerust stellen en zeggen dat er niets aan de hand is?”. De vervangend arts kijkt wat wazig voor zich uit, alsof hij een moeilijke repetitie moet maken en het antwoord op een bepaalde vraag vergeten is. Uiteindelijk zegt hij “Maar meneer, dat kan ik niet zeggen, daar ken ik u niet goed genoeg voor”. Vervolgens luistert hij met zijn stethoscoop nog een keer naar mijn hart en schrijft me wat pilletjes voor. Ik vuur nog wat vragen op hem af, maar die ketsen keer op keer weer af en krijg onduidelijk gemompel als antwoord. Waarschijnlijk vindt hij mij maar een aansteller, maar waarom zegt-ie dat dan niet gewoon?
Waar voor mijn geld? – Nee. Hoewel ik blij ben dat ik niet ziek ben, word ik van dit hele onderzoek niet veel wijzer.
Eindoordeel – Ver beneden de maat. Klant voelt zich niet serieus genomen.

Ik rijd mijn auto naar de garage. Het is weer tijd voor de jaarlijkse APK keuring en een grote beurt. Klachten zijn er niet, maar die zijn er eigenlijk nooit bij dit jaarlijks terugkerend ritueel.
Met knikkende knieen overhandig ik de sleutel aan de garagehouder. Nadat ik in afgelopen jaren geregeld mijn vakantiegeld heb moet overhandigen om mijn auto op de weg te houden, zit de angst er goed in. Als het maar beneden de 1000 euro blijft, denkt ik.
De sympathieke monteur belooft dat de auto aan het eind van de middag klaar is en als er iets ernstigs aan de hand is, zal hij meteen bellen, om dan te kunnen beslissen. Zo zal ik niet voor vervelende financiele verrassingen komen te staan.
Als er om 5 uur nog niet gebeld is, bel ik maar even op, om te kijken of de Clio het heeft overleefd. “Hij is klaar hoor”, zegt de man van de garage. “De schade is 220 euro.” “Zo weinig?”, denk ik en haal opgelucht adem.
Waar voor mijn geld? – Geen idee. Ik vermoed van wel, maar kan het moeilijk controleren. De auto rijdt nog steeds even goed als voorheen.
Eindoordeel – Goed. Krijg uitleg over wat er aan de auto gerepareerd is en krijg daarbij nog wat bruikbare tips!