Vliegangst

Vanochtend om tien voor acht ging de telefoon. Ik schrok even. Telefoon op onchristelijke tijden betekent meestal dat er iets ergs is gebeurd, of dat iemand dronken en/of verkeerd verbonden is. Ik hoopte op het laatste. “Spreek ik met de heer Le Kwie?”, klonk er een stem. “Als je mijn naam per se op een creatieve manier wil uitspreken wel” antwoordde ik. “Ik wil even een afspraak met u maken voor uw therapie” zei de stem. Ik zuchtte. Deels uit opluchting dat er niemand gewond in een ziekenhuis lag en deels van de steen die net op mijn maag was gevallen. Die therapie, daar had ik eigenlijk geen zin in, maar ik had me jaren geleden in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Slim als ik toen dacht te zijn ontmoette ik mijn toekomstige levenspartner on line. Die cyberspace waarin dit zich allemaal afspeelde leek toen heel dichtbij, maar in de praktijk leek er een oceaan tussen mij en mijn date te liggen. Dat zou dus vliegen worden en eigenlijk durfde ik niet te vliegen. Gelukkig leek onze toekomst in Nederland te liggen en dat vliegen werd gemakshalve maar even genegeerd. Zes jaar later had ik alleen nog steeds niet gevlogen. “Vliegangst, it’s a bitch” zegt een oud Amerikaans spreekwoord (misschien). Daar kom je niet zomaar vanaf. “Maar heb je dan wel eens gevlogen?”, vraagt de geïnteresseerde trouwe lezer zich nu waarschijnlijk af. Deze vraag moet ik helaas ontkennend beantwoorden. “Hoe weet je dan dat je niet durft te vliegen”, zeurt de trouwe lezer verder.
Ad rem als ik op mijn weblog altijd ben (na een half uur nadenken over een grap) beantwoord ik deze vraag met een wedervraag: “Hoe weet jij dat je geen cobra moet knuffelen? Heb je dat dan wel eens gedaan?” (trouwe lezer druipt verontwaardigd af om nooit weer terug te keren)
Terug naar mijn verhaal: het enige wat dus overbleef was hulp van buitenaf. Nu was ik toch al toe aan wat achterstallig onderhoud en na een dag rondlopen met een hartmonitor kon dit er ook nog wel bij. Dus gaf ik me na een klein moment van bezinning op voor een stevig robbertje therapieën onder het motto “baat het niet dan schaadt het niet”
“Maar moet je deze persoonlijke info nu allemaal op het internet gooien?” hoor ik mijn lieve tante nu al denken. “Is dit niet allemaal een beetje te persoonlijk?”
Ja, misschien wel, maar om een voortreffelijk onderwerp als vliegangst therapie nu zomaar in de bak “niet te behandelen onderwerpen” te gooien gaat me wat te ver. Die bak raakt trouwens toch al overvol met spectaculaire verhalen over gekke ooms en tantes van K. en sappige roddels over mensen die je op je werk misschien nog eens een keer tegenkomt.
Dit onderwerp zal dus tot uit den treure behandeld worden, maak uw borst maar nat. Wie weet schrijf ik hier op een goede dag nog wel eens een verslag over mijn eerste vlucht die ik geheel volgens verwachting met mijn handen over mijn hoofd onder de vliegtuigstoel heb volbracht.
Daarna beloof ik dat ik weer gewoon terug zal keren naar de gebruikelijke logjes over mijn kat.