Oprah style

Een van de voordelen van de middelbare leeftijd is dat je je niet meer zo snel schaamt voor jezelf. Deze twijfels maken zo ongeveer rond je dertigste plaats voor een zekere zelfacceptatie en de bewustwording dat je net als ieder ander je zwakheden hebt waar je maar beter om kan lachen.
Vandaag wilde K. graag dat ik met haar mee ging excersisen. Aangezien ik wat dit soort dingen betreft de laatste tijd een beetje een schop onder de kont nodig heb, besloot ik maar ja te zeggen. De extra endorfine kon ik wel gebruiken en daarbij hadden we net een “eetweekend” achter de rug waarin ik naast een paar bakken chips (light. Maar dat mocht waarschijnlijk gezien de hoeveelheid niet echt meer baten) een hele emmer Italiaans ijs naar binnen had gewerkt. Die extra calorieën moest ik er dus maar even aflopen.
Helaas kiest K. deze dagen niet voor de meest “coole” manier van sporten. Dus gingen we niet in een flitsend pakje de mountainbike op, maar vond K. dat we maar moesten gaan snelwandelen: Oprah style.
Voor diegenen die niet precies weten wat ik bedoel: dat is een soort Nordic Walking zonder stokken. Grote snelle passen worden gecombineerd met het heftig zwaaien van de armen, om zo tot een soort full body workout te komen en er tegelijkertijd belachelijk uit te zien.
K. ging voorop, uitgerust met een soort horloge waarmee ze haar kon zien of ze wel in haar “range” liep want alleen bij een hartslag van tussen de 130 en 140 slagen per minuut werden volgens haar de meeste calorieën verbrand. Ik ging er maar achter aan, ook al ging het eerste gedeelte van de trip langs een aantal huizen waarin we door een groot aantal mede-Stadshagenezen vanuit hun huiskamers werden aangestaard. Maar goed, gelukkig was ik geen twintig meer en konden hun blikken me niet deren. Met mijn 39 levensjaren liep ik zelfbewust verder en zwaaide nog eens extra met mijn armen.