Ploegleider

Als je, zoals ik, de middelbare leeftijd bereikt gebeurt er iets vreemds met je tijdsbesef. Het eerste wat verandert is dat je moeilijker leeftijden van anderen kan inschatten.
Als kind en als tiener ben je in staat tot op een jaar nauwkeurig de leeftijd te raden van andere kinderen die bij je op school zitten. Maar als je ouder wordt mag je blij zijn als je er geen tien jaar naast zit als een van je collega’s je onverhoeds laat raden naar zijn of haar leeftijd (iets wat eigenlijk nooit een goed idee is, komt alleen maar ellende van)
Het tweede wat er gebeurt is dat het verleden langzaamaan verandert in een grauwe brij van gebeurtenissen. Tot aan je studententijd is het allemaal nog allemaal nog lekker overzichtelijk en heb je het idee dat het leven in een redelijk chronologische orde aan je voorbij trekt, maar daarna beginnen de jaren als waterverf door elkaar heen te lopen.
Zo weet ik dat ik in het verleden een blauwe maandag bij Wegener Tijl heb gewerkt, maar of dat nu een vakantiebaantje is geweest of een van die uitzendbaantjes die me na mijn diensttijd in mijn schoot werd geworpen, ik zou het niet meer weten. Wat ik nog wel weet is dat het in de negentiger jaren is geweest en dat ik daar een zomerlang de post heb rondgebracht. Van de vele rotbaantjes die ik heb gehad was dit een van de interessantere. s’Ochtends kwam je daar binnen om eerst uitgebreid koffie te drinken. Daarna werd de post gesorteerd en met behulp van een karretje rondgebracht. Op mijn gemakje zwierf ik zo over de redacties en kwakte van tijd tot tijd een stapeltje post op iemands bureau. “Easy peasy”, zou Jamie Oliver zeggen. Aan het eind van de dag ging ik altijd verkwikt en uitgerust weer naar huis. Geen gek werk dus en stukken beter dan kratten opgooien bij het distributiecentrum van Ahold (weet ik uit ervaring).
Naast het feit dat ik daar op de postkamer makkelijk werk had, mocht ik ook nog eens meedoen met de Tour de France pool. Deze pool was de pool der pools, de überpool zal ik maar zeggen (bedankt Bee, voor de umlaut). Nu ik vandaag de dag meedoe met de WK pool op mijn werk en de WK pool op K’s werk, waar ik overigens strak onderaan sta (de pool des verderfs), denk ik daar nog wel eens met weemoed aan terug. Met je groepje eigen gekozen renners kon je punten verzamelen en als je aan het einde van de rit het meeste punten had won je de pot. Een simpel maar effectief idee. Nog nooit heb ik zo intens de Tour de France beleefd. Elke middag reed ik als een speer naar huis om thuis te kijken of een van mijn renners punten voor me had verdiend. Ik won uiteindelijk net niet, maar had me als ploegleider die zomer erg vermaakt. Maar welke zomer dat nou geweest is, ik zou het niet meer weten.