Liedje van de week (Billy)
Terwijl ik op mijn 16e, via Supertramp (nog wel okay) en the Alan Parsons Project (onacceptabel) op het spoor was gekomen van de funk en jazz (toch wel redelijk hip voor een gereformeerde puber die is opgegroeid met de Johannes de Heer bundel), zat K. op het zelfde moment op haar meisjeskamer de volgende tekst mee te zingen:
“The reflex is an only child, he’s waiting in the park
The reflex is in charge of finding treasure in the dark
And watching over lucky clover isnt that bizarre
Every little thing the reflex does leaves you answered with a
Question mark”
Waar dit over gaat is mij volstrekt onduidelijk. Het lijkt alsof er een groep dronken dichters een avondje heeft zitten brainstormen en met deze tekst op de proppen is gekomen. Ik kan er geen chocola van maken.
Ondanks deze onbegrijpelijke woordenbrij was K. toch zwaar besmet met het DuranDuran virus, totdat ze uiteindelijk, tijdens een concert van deze band, getuige was van het feit dat Simon Le Bon eigenlijk helemaal niet kon zingen. Van het ene moment op het andere moment veranderde ze van een verstokte fan in iemand die de liedjes wel aardig vind maar eigenlijk toch meer geïnteresseerd was in the Beatles
Deze voorliefde voor the Beatles is tot nu toe nog nooit verdwenen. Waarschijnlijk om het simpele feit dat the Beatles wel echte muzikanten waren en zelfs live wat fatsoenlijks ten gehore konden brengen.
In onze Billy kast staat dus een vreemde mix van Country,New Wave, the Beatles (K.) en allerlei soorten funk en jazz (Ik). Als een computerprogramma al onze cd’s zou kunnen inlezen en vervolgens een artiest zou moeten adviseren die we allebei leuk vinden zou waarschijnlijk de naam van Billy Preston op het scherm verschijnen.
Billy is per slot van rekening de vijfde Beatle en speelt hun liedjes in een leuke jazzy, funky uitvoering.
Het toeval wil dat we een paar jaar geleden deze vrolijke krullenbol een keer live hebben gezien, op een jazzfestival in Rotterdam. We hadden eigenlijk kaarten gekocht omdat ik Incognito wel weer eens een keer live wilde zien en omdat we op dat moment niet zoveel geld te makken hadden en dit festival aanmerkelijk goedkoper was dan het North Sea Jazz festival. Incognito was leuk, maar Billy, die we op de koop toe kregen, was eigenlijk net zo leuk. En nu is ie dood. Moge hij rusten in vrede en daarboven af en toe nog een leuk Beatles liedje inzetten. Strawberry Fields forever of zo.
“The reflex is an only child, he’s waiting in the park
The reflex is in charge of finding treasure in the dark
And watching over lucky clover isnt that bizarre
Every little thing the reflex does leaves you answered with a
Question mark”
Waar dit over gaat is mij volstrekt onduidelijk. Het lijkt alsof er een groep dronken dichters een avondje heeft zitten brainstormen en met deze tekst op de proppen is gekomen. Ik kan er geen chocola van maken.
Ondanks deze onbegrijpelijke woordenbrij was K. toch zwaar besmet met het DuranDuran virus, totdat ze uiteindelijk, tijdens een concert van deze band, getuige was van het feit dat Simon Le Bon eigenlijk helemaal niet kon zingen. Van het ene moment op het andere moment veranderde ze van een verstokte fan in iemand die de liedjes wel aardig vind maar eigenlijk toch meer geïnteresseerd was in the Beatles
Deze voorliefde voor the Beatles is tot nu toe nog nooit verdwenen. Waarschijnlijk om het simpele feit dat the Beatles wel echte muzikanten waren en zelfs live wat fatsoenlijks ten gehore konden brengen.
In onze Billy kast staat dus een vreemde mix van Country,New Wave, the Beatles (K.) en allerlei soorten funk en jazz (Ik). Als een computerprogramma al onze cd’s zou kunnen inlezen en vervolgens een artiest zou moeten adviseren die we allebei leuk vinden zou waarschijnlijk de naam van Billy Preston op het scherm verschijnen.
Billy is per slot van rekening de vijfde Beatle en speelt hun liedjes in een leuke jazzy, funky uitvoering.
Het toeval wil dat we een paar jaar geleden deze vrolijke krullenbol een keer live hebben gezien, op een jazzfestival in Rotterdam. We hadden eigenlijk kaarten gekocht omdat ik Incognito wel weer eens een keer live wilde zien en omdat we op dat moment niet zoveel geld te makken hadden en dit festival aanmerkelijk goedkoper was dan het North Sea Jazz festival. Incognito was leuk, maar Billy, die we op de koop toe kregen, was eigenlijk net zo leuk. En nu is ie dood. Moge hij rusten in vrede en daarboven af en toe nog een leuk Beatles liedje inzetten. Strawberry Fields forever of zo.
6 Comments:
The Beatles live? Heb je daar wel 'ns naar geluisterd? Als Beatlesliefhebber wil ik niet zeggen dat ze niet goed genoeg waren om live goed te spelen, maar het werd ze redelijk onmogelijk gemaakt door de combinatie van niet erg krachtige versterkers en de alomtegenwoordige golf van schreeuwend pubergeweld. Als je jezelf niet kunt horen is het lastig muziek maken. Zelf als je een Beatle bent.
Wat niet wegneemt dat 't heel jammer is dat Preston er niet meer is, overigens. En doodgaan voor je 60e gun je niemand. Erna eigenlijk ook niet trouwens, maar dat is een andere discussie ;-)
By Anoniem, at 08 juni, 2006
Dat bewijst maar weer eens dat mijn kennis van de Beatles niet echt om over naar huis te schrijven is. Terwijl de nodige documentatie (in de vorm van Beatles boeken) toch in overvloede aanwezig is.
By ary, at 08 juni, 2006
Ik hoor niemand over Billys spleetje. En hij had zo'n schattig spleetje - daar is Rob de Nijs niks bij.
Of Anita Meijer.
By Anoniem, at 09 juni, 2006
En nu zullen de namen van Billy Preston en Rob de Nijs in mijn geheugen voor eeuwig aan elkaar gekoppeld zijn.... boehoehoehoe
By Anoniem, at 09 juni, 2006
Mijn kast was gevuld met een allegaartje, uiteenlopend van Janis Joplin tot Celtic Women. Mijn vrouw is klassiek geschoold en bracht een collectie mee van elke denkbare dooie componist. We hebben nu voor elke stemming wat.
By Anoniem, at 09 juni, 2006
De naam Billy Preston zei me wel wat maar kon er niet zo een melodietje van neurieën...was ook nooit echt van de Beatles...
By Anoniem, at 09 juni, 2006
Een reactie posten
<< Home