Kwade reuk

Na het hartkastje verhaal besloot ik maar wat meer te gaan sporten. Het hart bleek gezond, dus een beetje sporten kon geen kwaad. Daarbij was ik me mentaal aan het voorbereiden op de daadwerkelijke vliegangstcursus die in Augustus zou beginnen en daarbij zou veel sporten me misschien kunnen helpen. Een gezonde geest in een gezond lichaam zullen we maar zeggen.
Ook K. zat er over te denken om de sport frequentie wat op te schroeven, dus besloten we de Oprah powerwalk sessies maar langzaamaan te veranderen in trim sessies. Vijf keer in de week rennen en fietsen zou moeten kunnen, of was dat te hoog gegrepen? We schaften in ieder geval echte loopschoenen aan en ik vond een leuk afgeprijsd Nike trimsetje bij de Scapino. Een winkel die K. een beetje het Kwantum gevoel gaf (that makes me saaad), maar waar ik me als prijsbewuste klant volledig in mijn element voelde.
Het enige wat nog ontbrak was een hartslagmeter. Een serieuze sporter kan tegenwoordig niet meer zonder. K. schafte er een aan bij Perry Sport, maar ik dacht slim te zijn en raadpleegde de Marktplaats site. Het geluk lachte me daar toe in de vorm van een Zwollenaar die zijn of haar hartslagmeter voor de helft van de prijs aanbood. Het ding was nooit gebruikt en had bij wijze van spreken altijd in de schuur gestaan. Het enige nadeel, bleek later, was dat de betreffende Zwollenaar een aardige maar doorrookte Zwolse kunstenares was. In haar, naar zware shag ruikende huis annex atelier vond dezelfde dag de overdracht van het hartslaghorloge nog plaats. Tevreden over de vijfentwintig euro die ik bespaard had reed ik naar huis en legde het horloge op de koffietafel. Terwijl ik op de bank de gebruiksaanwijzing doorlas kreeg ik opeens zo’n deja vu moment. Ik waande me opeens weer op mijn studentenflat, huize Bordelaise, waar LeBrat en consorten er altijd voor zorgden dat de gordijnen en het plafond voorzien werden van zo’n gezellig jaren zeventig roetlaagje. Maar LeBrat en mijn andere Bordelaise vrienden waren in geen velden en wegen te bekennen. Ik keek opzij, naar de koffietafel. Daar lag mijn Polar borstband. Het zal toch niet waar zijn, dacht ik en rook voorzichtig aan het zwarte plastic. “Verrek, het ding ruikt naar Samson en zijn drumband die gezellig op de Brandaris een shaggie staat te roken”, dacht ik hardop.
Nu, een week in een rookvrije omgeving te hebben vertoefd is het ding zijn kwade reuk nog steeds niet kwijt en sta ik open voor uw ontsmettingstips. Roept u maar!