Vreemd loopje

Nakker blijft me inspireren. Of ik kan beter zeggen: “Nakker je blijft me inspireren” (want hij leest dit log). Vanmiddag kwam ik hem tegen op de gang en we pakten even ons entertain-moment, verveeld als we waren na een saaie werkdag. Hij deed me even een vreemd loopje voor. Zo liep hij altijd als hij verveeld, relaxed of moe was. Tenminste, dat beweerde hij. Ik weet het eigenlijk niet meer wat hij met dat loopje wilde uitdrukken, maar hij terwijl hij dat deed hield hij zijn linkerhand een beetje slapjes voor zijn borst. Daarmee viel er een luikje open in mijn brein. Dat gebeurt vaker als ik met Nakker in gesprek ben. Ik moest opeens denken aan familie van der Dool. Zo noem ik ze maar eventjes. Eigenlijk heetten ze anders, maar ik ben bang dat ze dit stukje al googelend een keer tegen komen en dat zou me ervan weerhouden om hier wat over deze familie te vertellen.
Familie van der Dool was bevriend met onze familie. Alhoewel, bevriend. We kenden ze uit de kerk en ze woonden in mijn jeugd bij ons om de hoek. Volgens mij hadden mijn ouders gemengde gevoelens over deze familie. Aan de ene kant waren het kerkgenoten, broeders en zusters dus, maar aan de andere kant werden ze beschouwd als Tokkies avant le lettre. Maar aangezien we eigenlijk niet over Tokkies mochten oordelen (het waren per slot van rekening ook mensen en wij waren gereformeerd) werden ze in ons leven toegelaten.
Dus pasten de oudere dochters bij ons op en deden de zoons een poging om vrienden met mij en mijn broertje te worden. Wat niet helemaal lukte. Okay, op zondag zat ik wel eens bij (laten we hem) Joop (noemen) op z’n kamer, maar de enige reden daarvoor was dat ik zelf geen radio had en zo de voetbaluitslagen kon horen bij “Langs de Lijn”. Harko (ook niet zijn echte naam), de oudere broer van Joop die niet helemaal vooraan had gestaan toen ze I.Q. aan het uitdelen waren was degene aan wie ik moest denken toen Nakker het luikje in mijn bovenkamer liet openklappen. Harko had namelijk ook een vreemd loopje. Als hij op zondag de kerk kwam binnenlopen liep hij altijd een beetje voorovergebogen en zijn rechterhand hield hij daarbij gebogen voor zijn borst, met zijn hand slapjes naar beneden. Mijn moeder zei dan steevast: “Het lijkt wel alsof ie een bosje wortelen vasthoudt”. Harko werd door zijn vreemde loopje dus niet meer echt serieus genomen door ons. (Laat dit een les voor je zijn Nakker!)
Wat wel een groot voordeel was van de vanderDooltjes, was dat ze een keer in de maand voor de deur stonden met een groot bord drie-in-de-pan; een soort kleine dikke pannenkoekjes met rozijnen er in. Ma van der Dool maakte blijkbaar steevast teveel pannenkoeken, want deze waren over. Dit bezoek werd altijd met gejuich begroet en zo kocht de familie van der Dool onze vriendschap met een groot bord pannenkoeken. Zelfs als ze gebracht worden door iemand met een vreemd loopje, zeg je geen nee tegen drie-in-de-pan!