Go Togo!

“Ik had eigenlijk wel een stukje verwacht over de wedstrijd van zondag”, zei collega J. terwijl we met de rest van de collega’s puddingbroodjes en gevulde koeken stonden weg te happen ter ere van het vertrek van twee stagiaires.
Eerlijk gezegd kon het hele Oranje gebeuren me geen zak meer schelen en ik begreep eigenlijk niet meer waar ik me die twee weken zo druk over had gemaakt en waarom ik die zondagavond nog schreeuwend en scheldend voor de t.v. had gezeten. Vroeger was ik na het verliezen op een E.K. of W.K. nog minstens een week in zak en as geweest, nu ging ik na twee minuten teleurstelling weer over tot de orde van de dag.
Belangrijke voetbalwedstrijden van het nationale team konden vanaf nu voorgoed in het rijtje worden gezet van die dingen waar je korte tijd erg opgewonden over kan doen, maar waar de glamour bij het bereiken van de climax ook bij toverslag verdwenen is, net als bij dat gedoe tussen de lakens of bij het bereiken van het laatste level in Monkey Island deel 2. Het is leuk voor even, maar achteraf ben je vergeten waarom je het allemaal zo belangrijk vond.
Daarbij geneerde ik me eigenlijk een beetje over het diepgewortelde nationalisme dat blijkbaar toch nog in me zit en waar ik me op dit soort voetbalmomenten onvoorwaardelijk aan over kan geven. Opeens beleef ik blijkbaar een “wij” gevoel met mensen waar ik in het normale leven niets mee heb. Mensen die toevallig in hetzelfde land wonen en waarvan het gros het liefst stemt op een kaal persoon die spelend op onderbuikgevoelens de halve natie achter zich weet te scharen of op een mevrouw zonder hart die claimt “niet links, niet rechts, maar recht door zee” te zijn en vervolgens totalitaire regimes homo-vriendelijk verklaart.
Nationalisme is eigenlijk niet hip, niet cool en al helemaal niet als de kille wind van het “ieder voor zich” door het land waait.
Dus herinner me er de volgende keer aan om, in plaats van mee te schreeuwen met een land vol lamgezopen en volgevreten oranje fans, me te scharen achter het legioen van een Afrikaans land met arme maar vriendelijke negers, die wel een zetje in de rug kunnen gebruiken en die de “ego-boost” van het winnen van de finale meer nodig hebben dan wij. Laat die mensen maar eens trots zijn op hun land. Go Togo!