Vliegangst (deel 5: Stichting Valk)

Tja, daar zat ik dan, achter een computerscherm in een kantoortje van de stichting Valk. De inrichting van de kamer was nogal minimaal gehouden, zodat er weinig was dat de aandacht kon afleiden van de honderden vragen die ik vanaf het beeldscherm op me afgevuurd kreeg. Vragen als: “Bent u bang van harde knallen?” of “Bent u bang voor de duisternis” diende ik te beantwoorden met “Ja”, of “Nee”. Na een tijdje veranderde de manier van vragenstellen en moest ik op een schaal van 1 tot 5 aangeven hoezeer ik de bibbers kreeg van specifieke situaties als: “U zit in een vliegtuig en er wordt turbulentie aangekondigd”. Ik kies weer voor 5. Vanaf het moment dat de vragensteller wilde weten hoe ik me zou voelen als ik de tunnel annex slurf naar het vliegtuig door zou lopen zat ik al consequent in de range van 4 of 5. Over het feit of ik vliegangst heb of niet zou in de uiteindelijke diagnose dus wel geen twijfel bestaan.
Nadat ik alle vragen naar waarheid had beantwoord werd ik opgehaald door de psycholoog van de stichting die me meenam naar een ander kamertje waar de twee KLM vliegtuigstoelen, die daar opgesteld stonden, meteen opvielen. “Gaan we meteen al een oefening doen?”, dacht ik. “Word ik daar straks in vastgebonden terwijl er beelden van neerstortende vliegtuigen op een beeldscherm worden geprojecteerd?”
Niets van dat alles. De huispsycholoog stelde zich voor en vertelde dat hij naast psycholoog ook piloot was. Hij had zijn brevet voor vliegtuigjes met 1 propeller. “Als we daar straks maar niet met de hele groep vliegangsthazen in worden gepropt, vind ik alles best”, dacht ik meteen.
Toen we plaats hadden genomen in twee gemakkelijke stoelen, die volgens mij niet uit een vliegtuig afkomstig waren, bladerde mijn begeleider wat in de uitgeprinte vragenlijst die ik net had ingevuld en begon zijn vragen consequent met het noemen van mijn naam. “Ary, zou je me eens willen vertellen welke twee gebeurtenissen in je leven het meest indruk gemaakt hebben” Of: “Ary, hoe zou je je relatie met je vriendin typeren”. Normaal werkt het noemen van mijn naam in een vraag, me al na 2 keer erg op mijn zenuwen. Ik krijg ze op mijn werk namelijk vaak aan de telefoon; van die types die een telefoontraining hebben gedaan en die naast de telefoon altijd een notitieblokje klaar hebben liggen om snel je naam te noteren, zodat ze die later even expliciet kunnen noemen. Dat moet je dan het gevoel geven dat ze werkelijk in je geïnteresseerd zijn als persoon.
Maar dit keer liet ik mijn achterdocht varen en zag dat de Valk psycholoog zijn interesse niet speelde en echt wilde weten wat de oorzaak was van mijn vliegangst. Zijn uiteindelijke diagnose was dat de oorzaak van mijn vliegangst, net als bij 50 % van alle vliegangstigen, een soort claustrofobie was. “Jij bent niet bang dat het vliegtuig neerstort, maar je bent meer bang voor je eigen reactie, hoe jezelf reageert als je het idee hebt dat je opgesloten zit in een kleine ruimte en als je daar niet weg kan”.
“Wat we dus gaan doen”, zei hij “is dat we de komende tijd zoveel mogelijk claustrofobische situaties gaan oefenen, waarin jij je niet okay voelt”. “Wat dacht je van de lift van de Euromast?”
Wordt zeer zeker vervolgd, ben ik bang voor.