Vliegangst (deel 6: Bobby Hill)

In een van de eerste afleveringen van seizoen 6 van King of the Hill, waarvan K. een paar weken geleden de DVD box van mee naar huis nam, verzucht Bobby Hill , het jongste lid van de familie, dat hij nog nooit een prijs heeft gehad voor iets wat hij heeft bereikt. Dit in tegenstelling tot zijn vader Hank, die een hele prijzenkast vol heeft staan met allerhande trofeeën. Dus beloont de moeder des huizes het iets te dikke ventje met een grote beker “for beïng the best Bobby he can be”
Ik wil ook de beste Bobby zijn die ik kan zijn, of de beste Ary. Maakt me niet uit. Daarom heb ik me ingeschreven voor een cursus vliegangst. Een leven lang niet vliegen en mezelf beperken tot een aantal vakantieplaatsen die je met de auto kan bereiken, behoort niet tot de mogelijkheden. Tenminste, vooralsnog niet.
Om van de nood een deugd te maken heb ik deze rare kronkel, de vliegangst en het overwinnen daarvan, maar tot thema verklaard op dit weblog. Dat lijkt me in ieder geval interessanter dan het zoveelste logje over mijn kat. Daarbij is bewustwording van het probleem en het accepteren dat het probleem bestaat de eerste stap naar het overwinnen ervan. Ik had afgelopen week een gesprekje met een collega van me, die met hetzelfde probleem had geworsteld, maar die het inmiddels had overwonnen, mede door een periode van therapie af te sluiten met een indrukwekkende vlucht van 13 uur.
Ik mailde haar later nog even met de vraag of ze het niet vervelend vond, dat ik zo “en plein publiek” haar vroeg naar haar vliegangst ervaringen. Ze stond namelijk naast mijn bureau, in gehoorafstand van een paar collega’s. “Geen probleem”, antwoordde ze. “Ik ben inmiddels de schaamte al voorbij”. Dat stadium heb ik inmiddels ook bijna bereikt. Maar soms speelt het nog wel eens op in een moment van zwakte, terwijl ik eigenlijk alleen maar lof en prijs krijg. Ook hier, in reacties op mijn stukjes. “Wat moedig van je” en “petje af” wordt er naar me geroepen en ik voel me dan trots en tevreden, maar soms voel ik me ook een kind van twee die zijn eerste drol heeft gelegd in het potje, terwijl de ouders er naast staan te klappen. “Wat goed van je!” zeggen ze vol overtuigen, maar denken erbij “…voor een kind van twee”. Een normaal mens doet zijn behoefte op het toilet.
Maar babysteps zullen me leiden tot de beste ik die ik kan zijn. Sommige mensen zijn in die zoektocht naar hun beste zelf de weg wel eens kwijt. Zoals Elvis, toen hij Fat-Elvis was en zijn pillen wegspoelde met alcohol. Of Boy George die nu, op dit moment zijn periode als Fat-Boy meemaakt (niet te verwarren met fatboy) en na zijn arrestatie de straat mag schoonmaken. Misschien had hij de schaamte wat minder hardhandig voorbij kunnen gaan als hij zichzelf wat eerder in de kladden had gevat.
Nog een goeie film zien over dit thema? Huur "The Weatherman" en zie Nicholas Cage langzaam maar zeker “the best Nicholas he can be”, worden. Weet je wat? Ik maak het meteen “film van de week”. Doen we ook nog eens een keer wat met dat rubriekje. (plaatje volgt later, als we onze computer weer eens een keertje terug krijgen uit de reparatie)