Ontmoeting van de week

“Is het hem nou wel of niet?”, dacht ik eergisteren toen ik een ex-collega tegen het lijf liep. Eigenlijk was hij net iets te ver weg om me daadwerkelijk tegen het lijf te lopen en door de afstand bleef ik twijfelen. Hij leek mij ook niet te herkennen en keek, terwijl hij op de fiets stapte en wegreed, langs me heen de verte in.
Collega M. was destijds het hoofd van de afdeling en was een van de eerste mensen van onze afdeling die ik ontmoette. Bij mijn sollicitatiegesprek vroeg hij of ik van puzzelen hield. “Wat is dat nou voor een rare vraag?”, dacht ik en begon te twijfelen aan het feit of hij en zijn collega, die ook bij het gesprek zat, wel ervaring hadden met dit soort klussen en of ze al eens eerder sollicitanten hadden ontvangen. De hele setting kwam me in ieder geval niet zo serieus over. In tegenstelling tot het bedrijf waar ik een dag daarvoor een gesprek had, hoefde ik hier bijvoorbeeld geen pak aan om te solliciteren en gedroegen M. en zijn collega zich een beetje als mijn vrienden van de sociale academie; joviaal en informeel.
Dat puzzelen bleek later te slaan op de stapels onverwerkte facturen die ze nog hadden liggen en die ik maar eens even weg moest werken. In eerste instantie vond ik dat wel best, want ik stond op het punt mijn oude baan te verliezen en had desnoods zelfs de toiletten wel een dagelijkse schoonmaakbeurt willen geven, als ze me daarom gevraagd hadden.
Na een paar weken puzzelen op de probleemfacturen, vervaagde mijn enthousiasme en inzet een beetje en begon mezelf aan het eind van de dag te belonen met een korte internetsessie. Dat had ik wel verdiend, vond ik, na zoveel geestdodend werk. Helaas was het eind van de dag, precies het moment waarop M. altijd naar de snoeppot liep en die stond toevalligerwijs op de kast naast me. Door de combinatie van M’s bordeelsluipers en het zachte tapijt in ons kantoor, hoorde ik hem nooit aankomen en was me pas bewust van zijn aanwezigheid als hij achter me stond. Elke keer weer schrok ik me rot en besefte meteen dat wegklikken geen zin meer had.
Na enige tijd werd ik door ons groepshoofd uitgenodigd voor een persoonlijk gesprek, dat ze aanving met de legendarische woorden “Er zijn geluiden in de groep….” Ze vond het zelf geen probleem, zei ze, maar “de groep” vond dat ik iets teveel aan het internetten zat tijdens werktijd. Nu kende ik “de groep” wel een beetje en die internette net zo hard als dat ik dat deed en als ze dat al niet deden, dan kon het ze geen barst schelen. Was “de groep” in dit geval misschien M. geweest? Het leek er wel op, maar ik ben er nooit achter gekomen.
Toen M. die dag aan me voorbij fietste zag ik dat hij, ondanks zijn wijkende haargrens een dikke bos wapperende manen in zijn nek had hangen. Het was de coupe die waarschijnlijk wat meer bij zijn huidige baan paste. Hij werkte tegenwoordig namelijk op een school. “Zou hij een strenge onderwijzer zijn voor zijn leerlingen?” vroeg ik me af terwijl ik hem in de verte weg zag fietsen.