Vliegangst, deel 10, de Euromast

Daar stond ik dan, aan de voet van de Euromast. Volgens mijn vliegangst therapeut moest ik daar maar eens op. In de vorige sessie had hij me er van overtuigd dat ik door mijn angst heen moest breken en om dat te bewerkstelligen had hij me een boek en de al eerder genoemde zelfhypnose cd meegegeven. Maar kijkend naar boven leken alle alarmbellen in me af te gaan. “ Daar ga ik echt niet op” bedacht ik me. “ Misschien tot aan de eerste verdieping, het restaurant, maar niet in dat enge liftje”. Dit leek me nog verschrikkelijker dan het vliegen zelf. Zenuwachtig wachtte ik af tot mijn coach zou opdagen en ik vroeg me af hoe hij me om zou kunnen praten. Na een half uur wachten begon ik aan mezelf te twijfelen. Had ik me vergist in de datum, de tijd misschien? Ik besloot maar even op te bellen. “Duizendmaal excuses” , zei de secretaresse meteen, toen ze mijn naam hoorde. “Ik had je nog geprobeerd op te bellen, maar je therapeut is plotseling ziek geworden” . Een groot gejuich ging er in me op bij het horen van dit goede nieuws. Al mijn hersencellen deden gezamenlijk de “wave” en de stadionspeaker riep “gevaar geweken!“ Ik hoefde niet. Tenminste niet nu. Ik wist meteen dat dit me niet zou helpen en dat het alleen uitstel van executie was. Eens zou ik toch een toren op moeten, of een vliegtuig in en het goede gevoel dat ik nu had, zou zich thuis omzetten in teleurstelling. Dit was geen overwinning maar een tijdelijke terugslag.
Op de weg terug bleek, toen ik met mijn vintage Clio met panne langs de weg kwam te staan, dat er waarschijnlijk geen zegen rustte op deze dag. In de volkswijk Lombardije wachtte ik dus op de schadeservice die me zou wegslepen. Zo kon ik nog even nadenken over de acute paniek die ik voelde, toen ik eerder die dag onderaan die vervloekte toren stond. Hoe zou ik dit gigantische varken ooit kunnen wassen? De oplossing leek even verder weg dan ooit.