Warm appelgebak

“Maar dat maakt verder niet uit hoor”, zei Nakker, “Want soms kijk ik een tijdje niet en dan staan er opeens drie nieuwe stukjes”. Ik zat achter mijn bureau en voelde me eventjes populair. Van het idee dat er mensen zijn die blij worden van mijn pennevruchten kreeg ik een warm gevoel van binnen. Alsof ik een stuk appelgebak van de Mc Donalds naar binnen had gewerkt, of een hamburger of zo, met franse frietjes er bij. Ik kreeg opeens honger en zag dat ik alleen maar twee boterhammen bij me had en een appel. Het warme gevoel had plaats gemaakt voor ordinaire honger. Een gevoel dat de hele middag aanhield.
Thuis loste ik dat op door anderhalve pizza naar binnen te werken. Iets dat niet echt in ons dieet paste maar waar ik dat warme gevoel wel weer mee terug kreeg. Ik moest onwillekeurig weer denken aan Nakker, die op dit moment waarschijnlijk bezig was een Ikea keukenblokje in zijn nieuwe huis te installeren. De hele week was hij al bezig om zich uit de naad te werken. Zijn nieuwe nestje moest en zou op tijd klaar zijn want dit weekend gingen ze verhuizen. Terugdenkend aan mijn eigen verhuizing kreeg ik bijna medelijden met Nakker. Dus besloot ik om nog een stukje te schrijven. Dat zou hem blij maken. Iets over Bridget Maasland of zo. Over het feit dat ze overgewaardeerd is en dat ze helemaal niet de nieuwe Sonja Barend is. Tenminste niet als ze zo ordi blijft doen en haar ogen zo zwaar blijft opmaken. Of over de nieuwe Ozark Henry cd en dat Ozark, of eigenlijk Piet, zoals hij in het echt heet de roem verdient die Bridget nu heeft, maar dan in de muziekbusiness.
Terwijl ik het stukje aan het schrijven was zag ik de blije blik van Nakker voor me. De verbazing dat er nóg een stukje was geplaatst zou hem zijn kapotte knieën van het laminaat leggen doen vergeten.
Hee, daar was het weer dat appelgebak gevoel. Tevreden plaatste ik mijn stukje.