Vliegangst deel 12, de simulator (het vervolg)

In de bus kreeg ik een idee hoe groot dat Schiphol terrein eigenlijk is. Het duurde namelijk wel tien minuten voordat we eindelijk bij een slagboom kwamen. Daar moesten we even uitstappen. M. de therapeut regelde toegangspasjes voor ons allemaal, die we zichtbaar op onze kleding moesten dragen. Mijn rijbewijs bleek uiteindelijk toch geen probleem te zijn. Voordat ik het wist zat ik, compleet met zichtbaar kaartje, weer in de bus die ons afzette bij een stel grote hangars.
In een daarvan stond onze vliegsimulator. In de aankomst hal waren een stel mensen bezig zich in KLM blauwe overalls te hijsen. Wat die mensen daar kwamen doen en waarom ze een overall moesten dragen werd niet helemaal duidelijk. Alles; de slagbomen, de pasjes en de overalls, was op een bepaalde manier overgoten met dezelfde saus van geheimzinnigheid.
In het gebouw zelf moesten we naar boven, naar de eerste verdieping en daar stond het apparaat op grote ijzeren poten. Langs wat ijzeren trappen werden we naar binnen geleid. Binnenin de simulator had iemand zijn uiterste best gedaan om alles op een echt vliegtuig te lijken. De stoelen, de lampjes en de plaatsen waar je je koffers kwijt moest; alles zag er in mijn ogen nogal echt uit.
Toen M. de deur van de simulator dicht deed voelde ik de knoop weer. Hij zat ergens onder in mijn maag en gaf aan dat mijn angst toch enigszins te maken had met claustrofobie. Nu kon ik er niet meer uit. Tenminste, voorlopig niet. M. ging voor in het nepvliegtuig staan en nam onze ontspanningsoefeningen nog even door. “Neem de zoutzakhouding maar weer even aan”, zei hij en iedereen zakte diep in zijn stoel en probeerde de spieren te laten ontspannen en vooral veel met de buik te ademen.
Dat hielp wel. Het hielp me in ieder geval goed om kalm te blijven bij het nepstijgen, de nepturbulentie en het nepdalen. Toen we gearriveerd waren in nep-Madrid, bleek dat we nog een sessie gingen doen. Dit keer moesten we naast een van onze medecursisten gaan zitten. De opdracht was om tijdens de hele fake-vlucht een interessant verhaal op te hangen waar onze buurman dan door afgeleid kon worden. Ook dit was een zeer bruikbare tip. De “vlucht” terug leek opeens veel korter te duren. Daarbij had ik mijn buurman, een Noord Groninger die op een werf werkte, opeens wat beter leren kennen. Hij was van het type dat wel eens eerder had gevlogen (in een klein eenmotorig vliegtuigje) en daar zulke doodsangsten in had uitgestaan dat hij daarna voorgoed was genezen van het vliegen. Benieuwd of hij Geneve gehaald heeft.

(morgen meer)