Vliegangst deel 13, de simulator (slot)

Na onze nepvlucht naar Madrid, wilde M, de therapeut, van elk van ons weten hoe we de gesimuleerde vlucht ervaren hadden en wat ons moeilijkste moment was geweest. Iedereen biechtte op wanneer dat was en dat gaf ons ook een inzicht hoe verschillend onze problemen waren. De een voelde zich behoorlijk klote toen de deur sloot en de andere deed het bijna in z’n broek bij het stijgen, maar de zoutzakmethode had ons er allemaal wel doorheen gesleept. Daarbij was het natuurlijk ook nog niet echt, en dat speelde wel ergens in ons achterhoofd, hoe realistisch de bewegingen van de simulator ook mochten zijn.
Na de simulator brachten we een bezoek aan de hangars waar de vliegtuigen werden onderhouden. We bekeken de vliegtuigen van dichtbij, raakten de motoren aan en verbaasden ons erover hoe groot die eigenlijk zijn. In de ring van de motor kan een volwassen man staan en zelfs dan kan-ie de bovenkant van de ring niet aanraken. M. vertelde me dat je niet bang hoeft te zijn voor vogels die per ongeluk de motor in vliegen. Daar kunnen ze tegen (de motoren dan) en dat wordt uitgebreid getest met bevroren kippen. Dat laatste verhaal kwam me wat wonderlijk over. Ik moest aan de Schipholmedewerker denken die daar een uur lang bevroren kippen in een motor liep te gooien. Wat zou die s’avonds tegen z’n vrouw zeggen? (“Kunnen we vandaag niet eens wat anders eten dan kipfilet? Wat is er mis met een gehaktbal?”).
Natuurlijk mochten we nog even in een vliegtuig zelf kijken. Het nieuwste KLM type had t.v. schermpjes in de rug van de stoelen, zodat iedereen zijn eigen films kon zien en z’n eigen spelletjes kon spelen. De stoelen in de businessclass konden helemaal in de slaapstand worden gezet en waren zelfs voorzien van een massage optie. Een KLM piloot legde vervolgens in de cockpit uit waar de knopjes voor dienden en liet verder even zien waar de piloten slapen als ze een lange vlucht hebben. Met een klein laddertje liet hij een krap hokje met 6 bedden zien. Niets voor claustrofobische mensen dacht ik.
In de busrit terug riep M. alle deelnemers bij zich en evalueerde hoe iedereen zich voelde en stelde iedereen de vraag waar het allemaal om draaide. “Ga je straks mee naar Geneve?”
Mijn tijd was, wegens mijn aangepaste programma, nog niet gekomen, maar als mij op dat moment de vraag was gesteld had ik waarschijnlijk wel ja gezegd.
Benieuwd wanneer het zover zal zijn. Tot die tijd oefen ik nog maar even de zoutzak.