Kruisje

Ik weet niet hoe het komt, maar elke keer als ik in hoofde van mijn functie bedrijf X. opbel, een groothandel in elektronische prullaria, krijg ik een vrouw aan de lijn die zich het beste laat omschrijven als: “bee-atch”, “doos” of als u liever de oud Hollandsche omschrijving wilt: “trut”. Ik ben nog naarstig op zoek naar een omschrijving die de vrouw meer recht doet, want eigenlijk zijn de voorgenoemde beschrijvingen nog iets te mild.
Wat ook vreemd is dat het steeds een andere vrouw is die ik aan de telefoon krijg, maar wel steeds met hetzelfde gedrag. Chantal, Jennifer en Moniek, of hoe ze ook mogen heten*, gedragen zich allemaal als Kenau Simonsdochter Hasselaer, Lucretia Borgia, of als we even dichter bij huis blijven: Kelly van Big Brother , met een hardnekkig ochtendhumeur.
Telkens als ik probeer een zakelijk, doch vriendelijk gesprek met deze dames te houden, ontaard het gesprek in een vervelende wisseling van woorden, waarbij Chantal, Jennifer of Moniek zoveel mogelijk hun best doet om mij het gevoel te geven dat ik de meest oninteressante persoon op aarde ben. Ongeïnteresseerd en onbeleefd staan ze me te woord en als ze iets voor me moeten uitzoeken, proberen ze eerst nog eens een paar keer of ik het echt niet zelf kan oplossen. De zin “meneer, we hebben uw order maar laten vervallen”, om de reden dat ze het niet helemaal begrepen, werd de afgelopen week al meerdere malen uitgesproken.
Wat bezielt deze dames? Waarom zijn ze constant chagrijnig? Met alle andere bedrijven werken leuke, aardige en beleefde mensen die normaal een klant te woord kunnen staan, maar bij dit bedrijf werken een stel slechtgehumeurde, kauwgom kauwende Anita’s die tijdens het telefoneren waarschijnlijk hun nagels zitten te veilen, of hun mobieltje zitten te programmeren. Ze zullen uiteindelijk het bedrijf te gronde richten, let op mijn woorden, want als je zo behandeld word, doe je liever zaken met een ander bedrijf.
Maar goed: allemaal vrouwen op een afdeling, dat kan ook niet goed gaan. Uit onderzoek is gebleken dat als ze maar lang genoeg bij elkaar zitten, ze de hormoonhuishouding op elkaar gaan afstemmen en als het dan uiteindelijk een keer “that time of the month is”, berg je dan maar.
Vanmiddag, op mijn werk, keek ik even om me heen. Sinds Bureaumaatje was verhuisd naar een andere kamer was ik opeens de enige man op de afdeling. Mijn vrouwelijke collega’s zagen er gelukkig nog niet echt anders uit. Okay, de gesprekken gingen af en toe wat meer over goedkope lappen stof die op de markt waren aangeschaft, maar de dames zagen er nog niet uit alsof ze druk bezig waren hun hormoonhuishouding te synchroniseren.
Daarbij stelde collega M. me nog even gerust.”Mocht het ooit zover komen dan laten we het je wel even weten. Kan je een kruisje in je agenda zetten.”

* Namen zijn om privacyredenen veranderd