Wie maakt me los?

Terwijl ik me op mijn werk meestal bezig houd met het bestellen van bouten en moeren, bestelt Nakker als assistent inkoper nog wel eens iets interessants. Hartkleppen en stents bijvoorbeeld, of zoals vandaag: B.H.’s. Terwijl hij de prijzen opvroeg en de gegevens netjes in de order plaatste, raakte hij ondertussen met zijn naaste collega’s in gesprek over dit stuk vrouwenondergoed. De betreffende dames die het kantoor met hem deelden wilden namelijk wel eens weten wat zijn voorkeur had; de voor- of de achtersluiting. “Maakt me niets uit”, zei Nakker. “Ik krijg ze toch niets los”. Toen daarop het verdiende hoongelach los barstte, zocht hij koortsachtig naar medestanders. Of mede sukkels liever gezegd. Deze vernedering wilde hij liever niet alleen dragen. Daarom wees hij in mijn richting. “Vraag ook maar eens aan Ary, hoe moeilijk dat is, die krijgt ze waarschijnlijk ook niet los” Tot mijn grote spijt schatte Nakker me weer goed in. Ik had liever gezegd dat ik ze moeiteloos los kreeg, met één hand zelfs, of met mijn tanden als het moest. De realiteit bestond helaas uit onhandig gepruts in het donker en uiteindelijk het verlossende “Hou maar op, ik doe het zelf wel even” Dus wie zou ik voor de gek houden? Niemand zou me geloven. De helft van mijn collega’s leest mijn log en weet daardoor dat het meer waarschijnlijk is dat ik de hele bundel van Johannes de Heer uit mijn hoofd ken, dan dat ik punten scoor op het efficiënt verwijderen van de bustehouder.
Daarom hield ik maar een vurig pleidooi voor het afschaffen van de voor- én de achtersluiting. Klittenband, dát was de oplossing. Snel, efficiënt en nerd-vriendelijk! In een soepele beweging zou de B.H. te verwijderen zijn.
De vrouwen waren het er niet mee eens. Met een doelgericht hoongelach salvo werd het idee afgeserveerd.