donderdag, oktober 19, 2006

Het kantoor

Ik kwam er afgelopen week achter dat er ook een Nederlandse versie is van the Office; "Het Kantoor". Vrijdagavond op de KRO. Nieuwsgierig als ik was bekeek ik twee afleveringen online en constateerde dat dit helemaal niets te maken had met de originele Office. Het was hoogstens geïnspireerd door de serie. Alleen het uitgangspunt: “het leven op het kantoor van een bedrijf dat moet saneren” was hetzelfde.
Een fantastisch uitgangspunt trouwens voor een sitcom. Ik begrijp eigenlijk niet dat dit niet al vele malen eerder is gedaan, want de situatie is zo herkenbaar. Okay, we hebben Dibiteuren/Crediteuren gehad, maar daarbuiten kan ik me niet zo gauw iets anders herinneren. Als je zelf je dagen op een kantoor slijt, zoals ongeveer de helft van de Nederlandse bevolking, kan je je goed inleven in de sleur van het dagelijkse patroon van de werkzaamheden. Je kan je goed voorstellen dat mensen constant een excuus zoeken om iets anders te doen dan hun werk, om zichzelf te entertainen. Je kan je zelfs inleven in de mensen die dag in dag uit achter hun bureau zitten met een grote donderwolk boven hun hoofd.
Daarom voelde ik me enigszins schuldig toen ik vandaag toch maar even de telefoon pakte om mijn contactpersoon bij bedrijf X te bellen. Nadat ik van een van mijn technische afdelingen had gehoord dat ook zij als een stuk stront waren behandeld door de vrouwen van de betreffende servicedesk, realiseerde ik me dat dit allang niet meer “die tijd van de maand” kon zijn. “We gaan gewoon bij een ander bestellen”, stelde ik voor aan mijn technische collega. Maar terwijl ik dat zei realiseerde ik me eigenlijk meteen dat dit niet helemaal eerlijk was. Zomaar weglopen zonder iemand de kans te geven om te veranderen vond ik eigenlijk ook niet zo chique. Maar wat zou het resultaat van mijn actie zijn?
In mijn fantasie werd Chantal op het matje geroepen. Het telefoontje van mij was namelijk de bekende druppel geweest. Ze had al enige kruisjes achter haar naam staan en de enige reden dat ze nog niet ontslagen was, was het feit dat ze als gescheiden moeder 3 bloedjes van kinderen te onderhouden had. Ze had het geld dus hard nodig. Maar het bedrijf mocht er ook niet onder lijden, vond het afdelingshoofd. Vandaag zou ze er dus onverbiddelijk uit vliegen.
Ik schrok van de eventuele consequenties van mijn optreden. “Geen namen noemen dus, als ik straks de vertegenwoordiger op bezoek krijg”, bedacht ik me. “Wel namen noemen”, adviseerde mijn collega me. “Anders moeten daar de goeden onder de slechten lijden”. Ik begon al bijna spijt te krijgen van mijn assertieve actie. Wat moest ik straks doen, hoe kon ik dit het beste aanpakken. Was ik een NSB-er, een klikspaan/boterspaan of iemand met goede bedoelingen met opbouwende kritiek? Ik wist het niet meer. Eigenlijk….eigenlijk wilde ik alleen dat bij Chantal het zonnetje eens een keer doorbrak. Dat was alles.

9 Comments:

  • Laat haar dit lezen..en ze is genezen. Geen namen noemen zelf de confrontatie met haar aan gaan.
    Als je dit doet ben ik jaloers op je !

    By Anonymous Anoniem, at 19 oktober, 2006  

  • Ben benieuwd naar het vervolg van dit verhaal.
    Geen namen noemen, tenzij ze daar specifiek om vragen. Dan niet alleen Chantal, maar ook andere collega's waar je een chagarijnig antwoord van kreeg

    Succes

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • Ik ben ook tegen namen noemen. Bel de dames gewoon maar eens op met de mededeling dat je door gaat geven dat je je niet netjes behandeld voelt. Dan veranderen ze misschien.

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • Mensen hey ! Dit is een keiharde consumptie maatschappij. Denk je eens in als jij steeds de 'klanten' op zo'n wijze te woord zou staan wat jou zou gebeuren ? Denk je dan eens in en man te zijn, niet gescheiden en zonder koters ? Juist jij zou wel ontslagen worden. Dus ik ben voor de directe confrontatie. Man bij paard noemen.

    Werkt dit niet, bestellen bij een ander !

    By Blogger Pino-2008, at 20 oktober, 2006  

  • Gescheiden en drie kinderen is geen argument...ik moet ten slotte als zeer gelukkig getrouwd exemplaar met twee grote kindjes ook mijn vileine woordenmachientje uitzetten wanneer ik met klanten praat.

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • @takie :goedzo keihard op de man spelen. JIJ hebt een fout gemaakt ! Slachtoffer uitzoeken iedereen doet een poep en een plas en alles blijft zoals het was.
    Verdiep je eerst effe in de materie. Kan geen toeval zijn dat er 3 chagerijnig zijn. (Of het moet een familiebedrijf zijn ;).
    Zij is de oorzaak niet ! Haal de oorzaak weg ! De lekker makkelijk op de man en wijzen maar methode.
    SUCKS BIGTIME !!!!!!!

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • @bee : De ik doe alles goed methode. EN idereen moet zijn zoals ik ... SUCKS BIGTIME 2

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • @Nakker: hmm...is het weer 'that time of the month'?

    By Anonymous Anoniem, at 20 oktober, 2006  

  • Vervelend dilemma. Ik geloof ook niet dat ik het in jouw geval zou weten... De wens is zo klein, en de gevolgen zijn zo groot. Aan de ene kant wil je niet dat iemand ontslagen wordt, aan de andere kant wordt misschien op een bepaald moment wel een bepaalde grens bereikt.

    By Anonymous Anoniem, at 22 oktober, 2006  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader