Het kantoor

Ik kwam er afgelopen week achter dat er ook een Nederlandse versie is van the Office; "Het Kantoor". Vrijdagavond op de KRO. Nieuwsgierig als ik was bekeek ik twee afleveringen online en constateerde dat dit helemaal niets te maken had met de originele Office. Het was hoogstens geïnspireerd door de serie. Alleen het uitgangspunt: “het leven op het kantoor van een bedrijf dat moet saneren” was hetzelfde.
Een fantastisch uitgangspunt trouwens voor een sitcom. Ik begrijp eigenlijk niet dat dit niet al vele malen eerder is gedaan, want de situatie is zo herkenbaar. Okay, we hebben Dibiteuren/Crediteuren gehad, maar daarbuiten kan ik me niet zo gauw iets anders herinneren. Als je zelf je dagen op een kantoor slijt, zoals ongeveer de helft van de Nederlandse bevolking, kan je je goed inleven in de sleur van het dagelijkse patroon van de werkzaamheden. Je kan je goed voorstellen dat mensen constant een excuus zoeken om iets anders te doen dan hun werk, om zichzelf te entertainen. Je kan je zelfs inleven in de mensen die dag in dag uit achter hun bureau zitten met een grote donderwolk boven hun hoofd.
Daarom voelde ik me enigszins schuldig toen ik vandaag toch maar even de telefoon pakte om mijn contactpersoon bij bedrijf X te bellen. Nadat ik van een van mijn technische afdelingen had gehoord dat ook zij als een stuk stront waren behandeld door de vrouwen van de betreffende servicedesk, realiseerde ik me dat dit allang niet meer “die tijd van de maand” kon zijn. “We gaan gewoon bij een ander bestellen”, stelde ik voor aan mijn technische collega. Maar terwijl ik dat zei realiseerde ik me eigenlijk meteen dat dit niet helemaal eerlijk was. Zomaar weglopen zonder iemand de kans te geven om te veranderen vond ik eigenlijk ook niet zo chique. Maar wat zou het resultaat van mijn actie zijn?
In mijn fantasie werd Chantal op het matje geroepen. Het telefoontje van mij was namelijk de bekende druppel geweest. Ze had al enige kruisjes achter haar naam staan en de enige reden dat ze nog niet ontslagen was, was het feit dat ze als gescheiden moeder 3 bloedjes van kinderen te onderhouden had. Ze had het geld dus hard nodig. Maar het bedrijf mocht er ook niet onder lijden, vond het afdelingshoofd. Vandaag zou ze er dus onverbiddelijk uit vliegen.
Ik schrok van de eventuele consequenties van mijn optreden. “Geen namen noemen dus, als ik straks de vertegenwoordiger op bezoek krijg”, bedacht ik me. “Wel namen noemen”, adviseerde mijn collega me. “Anders moeten daar de goeden onder de slechten lijden”. Ik begon al bijna spijt te krijgen van mijn assertieve actie. Wat moest ik straks doen, hoe kon ik dit het beste aanpakken. Was ik een NSB-er, een klikspaan/boterspaan of iemand met goede bedoelingen met opbouwende kritiek? Ik wist het niet meer. Eigenlijk….eigenlijk wilde ik alleen dat bij Chantal het zonnetje eens een keer doorbrak. Dat was alles.