Ouwe kop

Tijdens mijn trimrondje liep ik vandaag maar weer eens een andere route. Eerst een stuk langs het Zwarte Water, tot aan de brug en vandaar af de wijk in. Bijna weer thuis aangekomen moest ik nog even langs een groepje hangjongeren. Nog net niet oud genoeg (groep 7,8) om op een of andere manier een bedreiging te vormen hingen ze daar een beetje apathisch op het stuur van hun fietsjes, te kijken of er nog iets bijzonders gebeurde in de straat. Iets wat hun verveling voor een korte periode zou kunnen verdrijven.
Met een van de betreffende kinderen was iets raars. Het meisje had een hoofd dat niet helemaal paste bij de rest van haar lichaam. Ze was zo in de weer geweest met make up en kleurspoeling dat het leek alsof het hoofd van Rachel Hazes op het lichaam van een achtjarig kindje was geschroefd.
Terwijl ik verder rende bedacht ik me dat hetzelfde verschijnsel (te oude kop op een te jong lichaam) zich niet alleen voordoet bij het uiterlijk, maar ook bij het innerlijk van een kind. Dat het zich bijvoorbeeld te oud gedraagt voor zijn of haar leeftijd. Denk bijvoorbeeld aan Dakota Fanning. Het kindsterretje uit War of the Worlds. Niet alleen acteert ze eng goed, ook in interviews manifesteert ze zich als een kind van 8 dat een conversatie kan voeren als een dame van 30. Hoe zou dat toch komen? “Een oude geest in een jong lichaam”, hoor ik iemand roepen.
Als jongetje van 8 had ik een vriendinnetje met hetzelfde syndroom. Ze leek ons geestelijk allemaal jaren vooruit. Niet alleen sprak ze in prachtige volzinnen met woorden waarvan geen van ons wist wat ze eigenlijk betekenden, ze kon ook nog eens prachtig tekenen. Ik was blij dat ik verkering met haar had, ook al hield het op die leeftijd niet meer in dan dat ik met buize (tikkertje met koppels van twee) af en toe haar handje mocht vasthouden.
Op een dag mocht ik nog een keer bij haar op verjaardagsvisite. Haar ouders waren allebei leraar. Haar vader leraar geschiedenis en haar moeder lerares maatschappijleer. Later zou ik van allebei nog les krijgen en toen begreep ik ook wat beter waarom ze al zo vroeg woorden van vier lettergrepen gebruikte.
Thuisgekomen van mijn rondje rennen concludeerde ik dat je op je achtste misschien beter blootgesteld kan worden aan ouders die je moeilijke woorden aanleren dan ouders die je het toestaan om je kop te beschilderen als een vrouw van veertig. Of ren ik nu wat te kort door de bocht?