The 3 Rooms of Melancholia

Gezamenlijk kijken K. en ik de documentaire “the 3 Rooms of Melancholia”, die ik een aantal dagen geleden aanschafte. De recensies op de doos klinken veelbelovend. Volgens de Volkskrant is deze film “Bloedmooi…Oogstrelend camerawerk…Poëtisch Meesterwerk” en Trouw beoordeelt hem als volgt: “Deze werkelijkheid laat alle klassieke tragedies verbleken”.
De krant blijkt gelijk te hebben. De film blijkt te gaan over het trieste leven van kinderen op drie verschillende plaatsen in de Sovjet Unie. De docu is dan ook opgedeeld in 3 gedeeltes waarvan het eerste zich afspeelt op een militaire academie voor kinderen, op een eilandje vlak voor de kust van St.Petersburg. Deze kinderen zijn daar geplaatst om verschillende dieptrieste redenen. Sommigen zijn van straat geplukt omdat ze daar in een kartonnen doos leefden, anderen omdat hun ouders alcoholist waren en een derde, kind van een Russische soldaat en een Tsjetsjeense vrouw, omdat zijn vader omkwam in de burgeroorlog daar. Helaas is het leven in de kazerne niet veel beter. Hij moet elke ochtend vroeg opstaan en marcheren op het exercitieterrein, daarbij wordt hij ook nog eens gepest omdat de rest van de jongens hem als Tsjetsjeen beschouwen. Treurig wordt het als de jongetjes even naar huis mogen bellen.
Maar echt triest wordt het in deel twee als we ons verplaatsen naar Tsjetsjenië, waar geen enkel flatgebouw meer recht overeind lijkt te staan. Drie kinderen worden daar bij hun zieke moeder weg gehaald, omdat ze niet meer in staat is om voor hen te zorgen. Het oudste jongetje begint hartverscheurend te huilen en probeert tegelijkertijd de tranen van zijn moeder te drogen. Ik krijg er een brok van in m’n keel.
K. trekt het niet meer en geeft halverwege deel 3 op. “Dit is te depressief, té zielig. Laten we zo’n jongetje adopteren”, zegt ze, in haar machteloosheid over de situatie. Maar tegelijkertijd voelt het een beetje alsof ze het over een puppy heeft.
Toch begin ik me zelf ook af te vragen waarom ik deze film kijk. Ik merk tot mijn eigen schrik dat ik ervan geniet. De beelden zijn prachtig en de Volkskrant heeft gelijk, het ís een poëtisch meesterwerk, ik ben echt geraakt, maar tegelijkertijd ben ik het ook eens met een kritiek die ik lees op de Moviemeter: “Mooie plaatjes vullen geen gaatjes”. Ik zit hier wel te genieten van een mooi gestileerde weergave van andermans ellende. Jongetjes die zo’n uitzichtloos rotleven hebben en tegelijkertijd zit ik er lekker op de bank met een zak chips naar te kijken. Ik voel me schuldig.

P.s. Dit stukje had ik eerder geplaatst, vier keer zelfs. Per ongeluk. Het was de fout van Blogger. Ik kon daarop de vier stukjes niet meer verwijderen, maar bij het plaatsen van het vorige stukje waren alle vier "The 3 Rooms of Melancholia" stukjes opeens weer verdwenen. Ik was blij verrast. Toch nog maar even dit stukje opnieuw geplaatst.