Bountyhunter

Vreemd genoeg had K. er dit jaar zin in. Gezamenlijk kochten we drie grote zakken chocola in die dezelfde avond nog hun weg moesten vinden naar gretig graaiende kinderhandjes.
Mijn motivatie voor Sint Maarten was iets minder. Ik was namelijk degene die keer op keer naar de deur zou moeten lopen om voor de twintigste keer “Elf November is de dag…” aan te horen. (Kennen ze geen andere liedjes?) Net als de kinderen zelf, wist ik tijdens het liedje meestal niet goed waar ik kijken moest en reageerde elke keer nogal schaapachtig als het liedje afgelopen was: “Nou dat was erg mooi gezongen hoor. Willen jullie een snoepje?” Telkens hoorde ik weer die smoezelige oude man naar boven komen, die de kinderen waarschijnlijk in de deuropening zagen staan.
Het grut leek mijn geschutter echter niet te horen want het bij het woord “snoepje” doken ze steevast als één man op de rode plastic schaal waarin we de zoetigheid aan het begin van de avond geleegd hadden. Een enkele keer hoorde ik een vreugdekreetje :“Hee, een Mars!” of “Ze hebben hier M&M’s”. Een jongetje die eigenlijk al iets te oud was om met z’n lampionnetje langs de deuren de gaan, roerde langdurig met z’n handen door het snoep. Hij leek op zoek naar wat. “Bounty, Bounty” hoorde ik hem binnensmonds mompelen. Uiteindelijk pakte hij een Twix en concludeerde ontevreden “De lekkerste dingen halen ze er altijd al van te voren uit”. Eigenlijk wilde ik hem aan z’n oren trekken om hem de goudkleurige candybar terug te laten leggen. Maar dat kon niet, want hij had gelijk.
Voordat het eerste groepje snoepsnaaiers aan de deur kwam, hadden we namelijk zorgvuldig alle Bounty’s uit de plastic kom gehaald. “Die krijgen ze niet”, zeiden we tegen elkaar, “die eten we lekker zelf op!”