Vliegangst deel 14, de Apotheose

Donderdagochtend, half 10. Met bleek vertrokken bek zit ik aan een grote vergadertafel bij Stichting Valk. Mijn medecursisten, 4 stuks, hebben dezelfde kleur in hun gezicht. Een gelaatstint die K. altijd omschrijft als “pasty”.
“Nou, Ary, beschrijf je spanningsniveau maar eens op een schaal van 1 tot 10”, begint M. de psycholoog en onze begeleider. Mijn spanning zit nog steeds op 5 of 6, zoals ie de hele nacht daarvoor al is geweest en waardoor ik (en K. dus ook) geen oog heb dicht gedaan en waardoor nu blijkbaar de kleur uit mijn gezicht is weggetrokken.
“Nou jongen, het gaat helemaal goed komen” zegt E. , een oudere vrouw die zich de dag daarvoor al heeft opgeworpen als mijn moeder en ze legt haar hand om mijn arm. Mijn spanningsniveau daalt meteen een punt, want welke steun is er nou beter als die van een moeder?

Donderdagmiddag, 3 uur. Ik loop door de slurf het vliegtuig in. Een flauwe grap schiet me door het hoofd: “het hoekkie om, de kist in”. Toch zit mijn angst maar op 3, op de beroemde spanningschaal, terwijl ik nu toch al wel een panische angst had verwacht. Ik neem plaats naast mijn vliegangstmoeder, die me nog wat bemoedigende woorden toespreekt.
Opeens lijken we weg te taxiën. Het vliegtuig zoekt zich een weg, langs grote Boeings 747’s, naar de startbaan. Nog steeds geen paniek. Wat krijgen we nou? Volgens de verwachtingen had ik hier toch al wel mijn cursus trucs uit de kast moeten trekken. Maar zelfs als de motoren op volle kracht beginnen te draaien en we met een noodgang het luchtruim kiezen heb ik de ontspanningsoefeningen niet echt nodig. Okay, ik heb de basis zoutzakhouding voor alle zekerheid al wel aangenomen, maar met een spanningsniveau van maar 4 punten voel ik me eigenlijk wel okay. Mijn moeder naast me stoot me aan. “Kijk eens door het raampje!”. Ik zie de huizen kleiner worden en verbaas me erover dat ik dat durf. Ik had me voorgenomen om zo min mogelijk door het raampje te kijken. Dat zou mijn hoogtevrees namelijk niet toelaten. Maar blijkbaar heb ik daar in een vliegtuig geen last van. De wolken schieten inmiddels langs ons heen en opeens schijnt de felle zon in de cabine. Naast me hoor ik de “Oh’s en Ah’s” van moeder en als ik door het raampje kijk zie ik het prachtige wolkendek als een wollen deken van katoenbollen onder ons liggen. De stemming stijgt naar euforisch. De spanning is vrijwel weg. Het is gelukt en we voelen ons prima! “München here we come!”

Donderdagavond, 8 uur. Met de hele club zitten we in de lounge van het Hilton hotel wat na te borrelen en onze overwinning te vieren. We zien er allemaal blij en gelukkig uit. Ik denk terug aan vanochtend en hoe ik er toen bij zat. Ik had me voorgenomen om een groot risico te nemen. Ik had besloten om niet meer weg te lopen en dit te gaan doen, desnoods met angst. Hoe groot die angst zou zijn en of ze me halverwege plat zouden moeten spuiten wist ik niet. Maar ik had het toch gedaan! Hoe was die Bijbelse spreuk ook alweer? Degene die zichzelf overwint is sterker als de man die een burcht inneemt. Zo voel ik me ook. Ik ben trots op mezelf en op iedereen in de groep. Een groep mensen die elkaar twee dagen geleden nog niet kende maar die elkaar doorlopend heeft gesteund.
“Ik moet nog even officieel naar jullie spanningsniveau vragen”, zegt T., een van de begeleiders. We moeten allemaal lachen. Aan onze gezichten valt de eindstand namelijk goed af te lezen. Allemaal nullen. Precies hoe we ons voelden toen we met deze cursus begonnen, losers, nullen. Maar nu voelen we ons beter als de man die een burcht inneemt.

Zie ook Flickr bar rechtsonder.