Rondje cultuur

The road to Guantanamo - Michael Winterbottom


Ik geef toe, ik laat me graag in een staat van morele verontwaardiging brengen door een goede documentaire. Bowling for Columbine, Supersize Me en meer recentelijk; the Corporation gaven me in het verleden al volop ammunitie om eens lekker te fulmineren tegen respectievelijk, de verderfelijke wapenwet in Amerika, de immorele Fast Food business en de psychopathische multinationals.
Toen ik gisteren de schijf van The Road to Guantanamo in de DVD speler schoof speelde het mantra: "rot-Bush, Blair en Balkenende" al een beetje in mijn hoofd. Maar dat maakte al snel plaats voor irritatie en niet naar de voorgenoemde drie B’s.
Om even kort het verhaal te vertellen: een paar Engelse Pakistanen reizen af naar Pakistan. Eentje om daar te trouwen en de rest om daar getuige van te zijn en een beetje vakantie te houden. Door een preek van een imam daar, besluiten ze op een gegeven moment een uitstapje te maken naar Afghanistan. Een beetje uit nieuwsgierigheid, maar ook om de mensen daar te helpen. Het land staat namelijk op het punt gebombardeerd te worden door westerse troepen. Die arme mensen zouden hun hulp goed kunnen gebruiken. Eenmaal daar barst het bombardement los en belanden ze, min of meer per ongeluk tussen de Taliban strijders. Een weg terug is er niet meer en na een dag bestookt te zijn door vijandelijk vuur worden ze gevangen genomen en naar Guantanamo Bay verscheept. Daar worden ze maandenlang gemarteld en ondervraagd, terwijl ze eigenlijk onschuldig zijn.
Allemaal mooi en aardig natuurlijk en echt verschrikkelijk die martelingen, maar de bozige staat van verontwaardiging bereikte ik gisteren niet echt. De enige verontwaardiging waar ik na afloop mee blijf zitten is dat ik maar niet kon begrijpen hoe stom je kan zijn om in tijden van oorlog naar het gevaar toe te rennen in plaats van jezelf in veiligheid te brengen. Jeugdige overmoed? Teveel computerspelletjes gespeeld? Een beetje realiteitszin had hen voor een hoop ellende kunnen behoeden. Of wilden ze toch stiekum meevechten?

Het zijn net mensen - Joris Luyendijk


“En die media, die zijn ook niet te vertrouwen!” Een zin die zo lijkt te zijn weggelopen uit het Pim Fortuijn tijdperk. Ik heb me er altijd aan geergerd. In tijden dat je door multinationals wordt geregeerd en de overheid niet kunt vertrouwen is de media nou precies het enige wat je nog hebt. Dat zijn de mensen die misstanden aan de kaak kunnen brengen en zo andere mensen kunnen mobiliseren er wat aan te doen.
Maar na het lezen van dit boekje kom je van een koude kermis thuis. Okay, ik wist natuurlijk wel dat de meeste kranten en t.v.-stations in het bezit zijn van grote media tycoons zoals Rupert Murdoch, die ook gewoon winst moeten maken. Dus hoe onafhankelijk is de media nou eigenlijk? Maar dat het daarbij zo moeilijk is om zo onafhankelijk mogelijk nieuws te vergaren werd me pas duidelijk na het lezen van dit boekje. Joris, die zelf Midden Oosten correspondent was voor de Volkskrant, het NRC Handelsblad en het NOS journaal, verhaalt over een wereld van nieuwsagentschappen en fixers die op de plek des onheils , vaak in opdracht van derden (zoals regeringen) kant en klare nieuwsberichten aanbieden. Mensen die op commando huilen als ze voor de tiende keer geinterviewd worden en mensen die ingehuurd worden om mee te lopen in protestmarsen zijn aan de orde van de dag. De echte waarheid komt vaak pas aan het licht als het hele pers circus weer z’n biezen heeft gepakt.
Ontnuchterend dit boek.

A time to love - Stevie Wonder


Af en toe heb ik er een handje van om mensen een beetje op de kast te jagen. Helemaal als ze die-hard fans zijn van een bepaalde artiest. Zo joeg ik mijn vriend Worldwidewim in het verleden in de gordijnen als ik hardop twijfelde aan de betekenis en de invloed die Elvis heeft gehad op de hedendaagse popmuziek. Eigenlijk was ie maar een middelmatige artiest, vond ik, helemaal in zijn Fat-Elvis periode. Wordwidewim, anders altijd in voor een grapje was not-amused.
Ook K. kan er niet tegen als ik zeg dat ik die Beatles maar niks vind. Al die uitgesleten nummers. Obladie, oblada, waar gaat dat nou helemaal over. Beetje kinderachtig allemaal en vooral saaaaaaiiiiii. Dat laatste zet ik dan nog een beetje aan, zodat ik zeker weet dat ze zich er goed kwaad over maakt.
Om deze mensen en andere fans van Elvis en de Beatles een kans te geven om me terug te pakken doe ik hierbij uit de doeken dat ik een grote fan ben van Stevie Wonder. Stevie is de grootste, de beste, hij is een groot kunstenaar, een genie! Zelfs deze nieuwe cd (afgeprijst bij de MediaMarkt voor maar 7 euro) is van een uitzonderlijke klasse.
Okay, nu mag jij en begin maar bij “I just called to say I love you” en hoezeer dat nummer zuigt.