Schoonmoeder

Na een week schoonmoeder brachten we haar vanochtend weer naar Schiphol. Of ze er echt klaar voor was om weer naar huis te gaan wist ik eigenlijk niet. Ze leek het de afgelopen dagen echt naar haar zin te hebben. Vooral in de keuken was ze in haar element. Op donderdag (thanksgiving) zorgde ze voor de kalkoen en vrijdag stond ze alweer koekjes te bakken.
Thuis wacht haar vanavond een leeg huis, met een kat die haar misschien even een kopje zal geven. Ik ben benieuwd of ze zich dan eenzaam zal voelen. K.maakt zich daar ook zorgen over. Terecht? Ik weet het niet. Ik kan me de dagen nog voor de geest halen dat ik zelf alleen was. Ik vond de duisternis van een lege huishuiskamer na een nacht stappen eigenlijk nooit erg. Het gaf me vaak rust.
Maar schoonmoeder lijkt zich het meest op haar gemak te voelen als ze bij de mensen is die haar dierbaar zijn en dan maakt het eigenlijk helemaal niet uit wat er gebeurt. Een weekend naar Parijs, of een dagje Amsterdam; ze vindt het allemaal wel leuk, maar een week thuis blijven is ook prima. Nog beter misschien. Lekker met z’n allen naar Dr Phil kijken, of “As the world turns”. Ze is als een oude leeuwin, die graag bij de rest van de groep ligt. Dat jagen, dat laat ze maar aan de rest over, als ze er maar gezellig bij mag liggen.
En ik? Ik moet lachen om de steunbetuigingen die ik krijg als ik zeg dat ik mijn schoonmoeder een week op bezoek krijg. Het woord “schoonmoeder” blijkt nogal wat emoties los te maken. Schoonmoeders komen dan ook in alle soorten en maten. Vaak ook in de kritische soort die even terloops aangeeft dat je je aanrecht wel eens mag schoonmaken, of dat je je kinderen niet helemaal goed opvoed.
Die van mij is dus iemand die er graag bij is, die geniet van de gezelligheid en die graag lacht om de grappen van haar dochter. Je kunt het slechter treffen.
Natuurlijk speel ik dan ook een rol. Ik ben de hele week de voorbeeldige schoonzoon, die het haar naar de zin wil maken en die even wat minder kibbelt met z’n geliefde. Maar is dat erg? Spelen we niet allemaal een versie van onszelf in verschillende situaties? Wie is er op z’n werk hetzelfde als thuis op de bank?
Ik citeer even de acteur Marcel Musters, die deze week werd geïnterviewd in Volkskrant Magazine.
Op de vraag: “In welke situatie bent u zichzelf niet?” antwoordt hij: “Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet precies wat “mezelf” is. Voor elke andere situatie is er een andere “mezelf”.
Daar kon ik het alleen maar mee eens zijn.