Document-ary 2

Maar deug ik dan zelf wel? In de documentaire "War Photographer” (uit de serie Cinema Delicatessen) zien we James Nachtwey aan het werk. Oorlogsfotograaf, een job die lijkt voorbehouden aan stoere waaghalzen, die de kogels die om hun oren fluiten voor lief nemen om ons getuige te kunnen laten zijn van het nutteloze geweld in deze wereld. De bijbehorende emoties worden s’avonds maar weggespoeld met een borrel. Zeg maar gerust een beste borrel.
James Nachtwey is anders. Hij wordt niet gedreven door de sensatiezucht en de bijbehorende adrenalinekick. Ook hij lijkt oprecht geraakt door de ellendige omstandigheden waarin mensen in oorlogsgebieden moeten leven.
Verslag doen van dit onrecht kan een sterk tegengif zijn voor het oorlogsgeweld in deze wereld, zegt hij.
James Nachtwey heeft zijn leven dus gewijd aan de goede zaak. Ondanks het feit dat hij overkomt als een rustige man die weloverwogen zijn beslissingen neemt, lijkt hij ook onrustig, maar vooral over het feit dat er nog zoveel te doen is. Zoveel oorlogen en zoveel armoede die hij de wereld nog moet laten zien.
Ik moet zeggen dat ik bewondering heb voor deze mensen die zich zonder terughoudendheid wijden aan de goede zaak. Die niet cynisch zijn over de wereld waarin we leven, maar die echt denken dat ze wat kunnen doen en dat hun acties bijdragen aan een betere wereld.
Tegelijkertijd maakt het me bewust over mezelf en wat ik dan doe voor die betere wereld. Okay, ik werk voor een organisatie, een ziekenhuis dat veel kan betekenen voor de ellende van een ander. Maar het feit dat ik daar werk is meer toeval dan een weloverwogen keuze. Mijn bijdrage de armen en onderdrukten lijkt vooral te bestaan uit financiele bijdragen. Mijn donaties aan de deur, het statiegeldbonnetje dat ik wel eens in zo’n kartonnen doos stop, mijn lidmaatschap van Amnestie International. Maar daar blijft het eigenlijk wel bij.
Inspanningen van mensen als James Nachtwey dwingen dus bewondering af en stemmen jezelf tegelijkertijd nederig.