Poep

“Wat ben je toch serieus! “, zei K. na het lezen van mijn laatste logje. “Vind je?”, antwoordde ik. Ik vond het eigenlijk wel meevallen, maar misschien had ze wel een beetje gelijk. Dus besloot ik het in mijn volgende stukje maar gewoon over poep te hebben. Ik wist dat ik K. daar een groot plezier mee zou doen, want zij behoort tot die grote groep mensen die altijd erg moet lachen om alles wat met dit onderwerp te maken heeft. Er kan hier in dit huis in ieder geval geen scheet gelaten worden zonder dat K. er enorm over in een deuk ligt.
Mijzelf verging het lachen dit weekend een beetje toen ik een blik liet vallen op mijn excrementen van die ochtend. Dat zag er nogal verontrustend uit. Een lichte paniek overviel me. Hypochonder als ik al ben hoeft er namelijk maar weinig te gebeuren of ik waan mezelf in een levensbedreigende situatie. Dus ging ik maandagochtend maar even langs de dokter. In de wachtkamer brak het zweet me vervolgens uit. Dit keer niet van angst, maar van het gevoel dat mijn darmen zich langzaam in een knoop trokken. Kon ik nog weg? Met zulke krampen zat ik namelijk eigenlijk liever thuis. “ Meneer Vandiedingen” , hoorde ik opeens. Zo snel was ik nog nooit aan de beurt geweest. Ik liep met mijn dokter mee naar zijn kantoor en beschreef daar zorgvuldig mijn poep. “Paratyfus”, concludeerde hij zonder aarzelen. Mijn huisarts is er een van het type dat niet om de brij heen draait (no pun intended) en meteen zegt waar het op staat. “Dat is eigenlijk een ander woord voor darminfectie”, ging hij verder. ” U hoeft zich verder geen zorgen te maken. Voor darmkanker bent u eigenlijk nog te jong”. Zo, daarmee haalde hij de angel er gelukkig meteen uit. Mijn huisarts bleek feilloos te kunnen zien waar ik bang voor was. Opgelucht haalde ik adem. “Het is het beste dat we toch maar even een monstertje opsturen naar het lab”, vervolgde hij.
Dus zat ik later die ochtend op mijn knieën voor de pot. Met een speciaal schepje probeerde ik er een zo representatief stuk derrie uit te vissen en in het daarvoor bestemde potje te doen. Dit moest vervolgens in een houdertje dat via een gesealde zak in een dikke van blauw plastic vervaardigde etui ging. Vervolgens moest dit op de post. Iets wat me nogal vreemd voorkwam. Natuurlijk paste de etui niet in de rode brievenbus, dus leverde ik hem met schaamrood op mijn kaken in bij het postkantoor.
Daar werd ik nog even extra voor paal gezet toen de mevrouw achter de balie al zwaaiend met de blauwe zak de aandacht van haar collega achter de andere toonbank probeerde te trekken. “Oehoe Chantal, moet dit met de normale post mee?” Die envelop werd vast herkend door de rest van de klanten.
Toch enigszins opgelucht en in gedachten verzonken fietste ik weer naar huis en vroeg me terloops af hoe ik nu door Wesley Snijder uitgescholden zou worden als ik toevallig scheidsrechter was geweest. Blinde paratyfus hond?