Poep 2

Met mijn hypochondrische inslag houd ik nooit zo van die momenten dat je op moet bellen voor de uitslag van een onderzoek. Mijn poep lag nu al meer dan een week op kweek bij het lab en ik begon me bijna af te vragen wat ze er mee aan het doen waren. Was het misschien per ongeluk onder de rozenstruiken beland?
Voor de derde keer probeerde ik vandaag uitsluitsel te krijgen van de assistente van mijn dokter. De dagen daarvoor was de uitslag nog steeds niet binnen gekomen en had ze me vriendelijk maar gedecideerd afgepoeierd. Eenmaal aan de telefoon begon ze vandaag weer te sputteren en uitte haar vermoedens dat ie misschien nog steeds niet binnen was. Iets wat wel een beetje vreemd was, vond ook zij. Gelukkig had ze nog wat dokterassistenten trucjes, handige hulpmiddeltjes waar zelfs Mien van Zeg ‘ns Aaa nog nooit van gehoord had. Ze kon namelijk inloggen op de site van het laboratorium. Mijn aanvankelijke achterdocht maakte plaats voor een stille bewondering. Met enkel mijn postcode en huisnummer toverde ze zo de uiteindelijke diagnose op haar scherm. “Ah, ik zie het al. Ze hebben de campylobacter aangetroffen”. De opgewekte toon in haar stem deden me al vermoeden dat ik me in ieder geval geen zorgen hoefde te maken.
Opgelucht haalde ik adem. Ik gaf nog enkele antwoorden op haar vragen over mijn ziekteverloop en de substantie van mijn ontlasting en beloofde morgen mijn dokter op te bellen voor eventuele pillen die nog geslikt zouden moeten worden.
Ik vond alles best en was blij dat ik vanaf nu niet meer ongerust de pot in hoefde te kijken.
Restte nog de vraag wat dit alles veroorzaakt had. Op het internet bleken alle vingers te wijzen naar kip en gevogelte. De kalkoen dus, die we in bevroren staat de oceaan over hadden laten vliegen om het thanksgivingfeest op te luisteren. Nou; thanks for nothing turkey! Volgende keer eten we weer gewoon gehaktballen.