Spring!

Het is weer zover. Voor de derde keer in zeven jaar mogen we de bureaucratische molen in om er voor te zorgen dat K. het felbegeerde pasje krijgt waarmee ze vrij in dit kikkerlandje mag rondlopen zonder het gevaar te lopen om te worden terug gestuurd.
Dit pasje krijg je trouwens niets voor niets. Eerst moet je laten zien dat je écht, écht graag hier wil blijven. De hoepeltjes waar de IND je door laat springen komen in de vorm van formulieren die je moet invullen, verklaringen van werkgevers die je moet zien te bemachtigen en een eindeloze reeks van kopietjes van alles en nog wat die je in de speciaal bijgeleverde envelop moet stoppen. Daarbij moet je ook nog een goedgekeurde pasfoto opsturen en een verklaring dat je een duurzame relatie hebt met je verblijfsgever. Die verblijfsgever: ik-zei-de-gek, vraagt zich meteen af wat als bewijs voor onze relatie kan dienen. We zijn namelijk niet getrouwd en hebben ons ook nog niet officieel laten registreren als samenwonend. Foto’s misschien, waar we allebei opstaan, of verklaringen van vrienden en familie dat we echt een stel zijn? Ik bel maar even op. Niet naar mijn moeder maar naar een telefoonnummer van de naturalisatiedienst. Nulnegenhonderd natuurlijk, want als je echt in Nederland wil blijven moet je ervoor betalen ook. De dame aan de telefoon klinkt ongeïnteresseerd en enigszins vermoeid. Een uittreksel van het bevolkingsregister is genoeg zegt ze. Ik vraag nog wat verder, over een aanvraag voor een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd en wat je daarvoor moet doen, want ik wil nu wel eens eindelijk van dit gezeik af zijn, maar ze geeft me de koude schouder en informatie waarvan ik al weet dat die niet klopt. Het personeel van deze instantie lijkt er op getraind om te allen tijde de moeilijkheidsgraad om de vergunning te verkrijgen hoog te houden.
Morgen, als ik alle benodigde rotzooi in de envelop stop en op de bus doe begint het grote wachten. Twaalf weken heeft de IND nodig om te beslissen of K. mag blijven. Twaalf maal veertig ambtenaren werkuren = vierhonderdtachtig uur. Er zijn kabinetten gevormd in minder tijd. Of zouden ze de envelop gewoon elf weken laten liggen in hun “postvak in”? Gewoon om de spanning wat op te voeren? Het zou me niets verbazen.